Waarom?
Waarom is ‘vertrouwen’ toch zo’n lastig ding in mijn leven?
Niet kunnen terugvallen op de mensen die God daarvoor had aangesteld.
Keuzes om het zélf te gaan doen,
soepeltjes schuif je erin.
Handhaving, grip en controle, het opbergen van behoeften.
Opgroeien,
volwassen worden,
volwassen zijn.
Gekozen Hem te volgen, de Betrouwbare.
Hem dienen, de weg met Hem te gaan.
En dan… de onvermijdelijke moerassen van het leven. Turbulentie…
Kwaadaardigheid… op het werk, in de familie, mijn lichaam.
De struggle tussen oude reflexen en nieuw leven.
Dan – onverwacht – tijdens een stiltewandeling aan zee:
‘Kijk eens naar de zee.
Er gaat een tijd aankomen die voor jou zal zijn alsof je op water loopt,
maar Ik zal een pad maken, zoals je nu het glinsterende pad van licht op de zee ziet.
Ik zal je dragen, laat je je door Mij meevoeren?’
Sprakeloos.
Om me heen kijkend.
Niemand.
De stilte van de branding.
Hij sprak.
Hoorbaar.
Wil mij dragen… draagt mijn leven.
Maakt een pad waar ik geen weg meer zie.
Heeft het gedaan, zal het doen.
Niet mijn inzichten, calculaties, de wetten van de natuur…
Ik wil vertrouwen,
kiezen om te vertrouwen,
telkens weer.
Wandelen op het water.
Het kan, met Hem.
De hartsfocus op Jezus houden.
You call me upon the water,
Your sovereign hand will be my guide.
Het dringt in me om een gedenksteen op te richten.
Ik ken mezelf…
Het pad op het water.
Wandelen met Hem.
Gedragen worden.
Vastgelegd om niet te vergeten.
Geloof is dat men God vertrouwt
En vast op Zijn beloften bouwt
Geloof is dat men ’t aangezicht
Alleen op Christus houdt gericht.
Petrus Hebert
Cees
Do It Again | Live | Elevation Worship – YouTube
Een paar kernwoorden uit dit lied, vrij vertaald: Uw belofte staat! U hebt me nog nooit in de steek gelaten. Groot is Uw trouw!