Krijn was jarenlang voorzitter van het Beraad Bijbel en Homoseksualiteit. Dat is ook waar ik hem leerde kennen. Zijn openheid was uitnodigend en leidde tot gesprek. Zo vertelde hij in een kennismakingsrondje dat hij persoonlijk geen homoseksuele gevoelens kende, maar wel de strijd om rein te leven voor God. ‘Worstelen we niet allemaal met onze begeerten?’ zei hij, ‘En tegelijkertijd herkennen we bij elkaar een diep verlangen om dicht bij Jezus te leven. Toch?’
In die eerste vergadering was de sfeer open en veilig genoeg om eerlijk over gevoelens en verleiding te spreken, kwetsbaar te durven zijn. En dat niet alleen tijdens de vergaderingen van het Beraad of in persoonlijk gesprek met Krijn, maar ook met Trijntje bij hen thuis. Het ware fijne gesprekken, juist ook door het verlangen zelf en samen in het licht te leven.
Krijns vaderlijke en bemoedigende houding deed me goed. Hij was zachtmoedig, zei iemand. Dat hij bijvoorbeeld mijn pennenvruchten las en beluisterde, ervoer ik als een vaderlijke bevestiging. Van Krijn, en in het verlengde daarvan, als van mijn hemelse Vader.
Krijn was een meester op het gebied van taal en woordkeuze. Hij schreef voor dag- en kerkbladen, voor tijdschriften als Profetisch Perspectief en voor allerlei organisaties. En hij las veel. Wat een boekenkasten in zijn huis! Het was bijzonder om in de lente van 2022 met Krijn aan de redactie van ‘Er moet LICHT komen!’ te werken, een boekje met negentien getuigenissen ter gelegenheid van 40 jaar Stichting Onze Weg.
Krijn kende Onze Weg vanaf het begin en kon beeldend vertellen over zijn jaren bij de stichting Tot Heil Des Volks (THDV). Over de oprichting van het bureau Evangelische Hulp Aan Homofielen (EHAH) met oog op pastoraat aan mensen met homoseksuele gevoelens die naar Gods Woord wilden leven. En over de oprichting van Stichting Onze Weg als belangenvereniging voor diezelfde doelgroep. Iemand die Krijn kent uit die tijd, appt na zijn overlijden: ‘Ik vond hem bemoedigend en hij steunde ons altijd volop. Ik herinner me dat hij mij/ons voorhield te volharden tot het einde. Krijn heeft volhard tot het einde en was een inspirerend voorbeeld.’ Hij zei het zelf eens zo: ‘Ik voel me gedrongen God te zoeken, boeken te lezen en mensen te ontmoeten.’
Toen in 2015 het beleid van THDV omging, was dat pijnlijk. Het gaf bij Krijn een gevoel van diepe rouw. Maar hij ging ‘gewoon’ door, via andere kanalen, zoals hij zei: ‘Dat hielp me in het verwerken van mijn vertrek bij het Heil.’ Hij was voorzitter van de stichting ‘Ik was een vreemdeling’, van het Beraad Bijbel en Homoseksualiteit, bestuursvoorzitter van de beweging ‘Back to Jerusalem Nederland’, en zette zich in voor Vervolgde Christenen en last but not least voor Israël.
Het was kostbaar om over deze dingen te spreken. En vooral daarbij ook de getuigenissen door te spreken en te praten over Gods evangelie, Zijn aanwezigheid en goedheid: als je Jezus leert kennen verandert alles. Zoals Krijn in het voorwoord van ‘Er moet LICHT komen!’ schrijft: ‘Indrukwekkende en ontroerende verhalen van mensen die het licht van de Bijbel in de duisternis van hun leven hebben laten schijnen. Daarvoor is het nodig dat de Bijbel opengaat. ‘Het opengaan van Uw woorden geeft licht’( Psalm 119:30a). Niet wat mensen zeggen, wat de tijdgeest voorschrijft, of wat je gevoel dicteert, maar wat God zegt, is van doorslaggevend belang.’
Ik herinner me de zonovergoten achterkamer in de lente, waar we de getuigenissen doornamen. Er kon altijd zomaar iemand binnenstappen om ‘hoi’ te zeggen, of even aan te schuiven. En dan was er altijd Trijntje die zorgde voor koffie met iets lekkers van de Urker bakker, of een warme maaltijd met vis die een Iraniër net gebracht had.
Doordat er regelmatig mensen langskwamen om iets te delen of te vragen, liepen onze redactie-momenten nogal eens uit. Maar het was ook altijd weer gezellig. En blijven slapen kon altijd. Krijn en Trijntje waren gastvrij. Het was fijn om zo samen te zijn. Samen eten, uit de Bijbel lezen, bidden en danken. Vooral danken. ‘Goede God’, sprak Krijn eerbiedig, met zijn zachte stem.
Kostbare herinneringen aan een kind van God dat ons voorging op de weg naar Huis! Waar Petrus over schrijft in 1 Petrus 1: 8,9: ‘Hem hebt gij lief…en gij verheugt u, daar gij het einddoel des geloofs bereikt, dat is de zaligheid der zielen’.
Het was fijn, en een zegen: onze verbondenheid in Christus, vriendschap, gastvrijheid en support! Voor mij persoonlijk en voor Onderweg.
Bertien van Ginhoven
Voorzitter Onderweg
Foto: Unsplash