Het is al even geleden dat ik het met iemand over dit thema had. We spraken erover dat het grote genade van God is dat je op het spoor van het geloof mag blijven, en niet terugvalt in oud gedrag, van voordat je tot geloof en bekering kwam.
Als je goed luistert naar wie dat wel gebeurde, dan hoor je vaak over teleurstelling, verdriet, pijn, eenzaamheid en angst voor het nieuwe onbekende of juist het missen van het comfort van het oude bekende. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom iemand kan besluiten zijn of haar geloof in Jezus op te geven, of er niets meer mee te doen.
Het kan dan zo gemakkelijk en fijn zijn om terug te gaan naar mensen bij wie je je geliefd voelde. Juist aan die warmte en liefde kan het soms zo ontbreken binnen een kerk of gemeente. Iemand deelde daar pas haar gedachten nog over ‘wie is er voor mij in de kerk?’ Terwijl het belangrijkste gebod toch is: heb de ander lief, evenveel als jezelf. Heb elkaar lief en zie naar elkaar om.
We hadden het even geleden over deze dingen. En recentelijk overkwam het mijzelf. Opnieuw.
Na een tijd geen contact meer te hebben gehad met mijn vriendin, kwam ze plotseling weer op mijn pad en dichtbij. Ook de gevoelens van verliefdheid kwamen plotseling en in alle hevigheid terug. Ik bad om wilskracht toen ze bij me logeerde. Maar die ontbrak. En ik realiseerde me weer eens hoe eenzaam ik me kan voelen in mijn gemeente. Overschatte ik mezelf? Was ik naïef?
Het was niet de eerste keer.
Ik moest denken aan het gesprek dat we hier eerder over hadden. Wat is het toch, dat je zo gemakkelijk terug kunt keren naar iets waarvan je heel goed weet dat het niet in lijn is met Gods Woord?
Wat Petrus schrijft in 2 Petrus 2:20 en 22 komt in mijn gedachten: ‘En als zij die zich door hun kennis van onze Heer en redder Jezus Christus hebben losgemaakt van het vuil van de wereld, daar weer in verstrikt raken en er opnieuw door worden beheerst, zijn ze er erger aan toe dan voorheen… Op hen is volledig van toepassing wat het spreekwoord zegt: ‘Een hond keert terug naar zijn eigen braaksel…’ Niet erg bemoedigend!
Maar tegelijkertijd laat de Bijbel ook bemoedigende woorden zien. Zo werd ik bijvoorbeeld bepaald bij Jesaja 53: ‘Zijn striemen gaven ons genezing. Wij dwaalden als schapen, zochten onze eigen weg, maar de wandaden van ons allen liet de Heer op Hem neerkomen… Hij offerde Zijn leven voor de schuld van anderen.’ Bid, belijd, ga op je knieën, naar 1 Johannes 1:9, dan is Hij trouw om je te vergeven en te reinigen van alles wat hindert in het contact met God.
Voor mij voelt het dubbel. Ik belijd. Maar tegelijkertijd vraag ik me af hoe vaak ik nog de fout in zal gaan!
Dat Gods liefde zo groot is! Zijn vergeving zo diepgaand! Jezus antwoordt Petrus in Mattheus 18:21 en 22 op zijn vraag ‘Hoe vaak moet ik vergeven?’ ‘Tot zeventig maal zeven,’ zegt Jezus dan. Daarmee bedoelt Hij niet dat het na de 490e keer klaar is, maar dat we steeds weer moeten vergeven. Zoals Hij ons vergeeft! En dan is er natuurlijk ook het punt van het jezelf vergeven! Niet eenvoudig! Een gezegde dat mij wat dat betreft aanspreekt is ‘Als je je gezicht naar de Zon keert, valt de schaduw achter je!’
Als je te maken hebt met teleurstelling en eenzaamheid binnen je kerk of gemeente, dan is het belangrijk om dat ter sprake te brengen, en niet te lang rond te blijven lopen met verdriet of pijn. Kijk rond of er iemand is die je vertrouwt.
Zeker als je een leven gewend bent buiten de kerk, waarbij altijd alles kon en mocht, kan het lastig zijn om een leven te beginnen waarbij heel andere leefregels gelden! Als je nog niet zo bekend bent met wat de Bijbel leert, of die verkeerd interpreteert, kan het verleidelijk zijn om terug te gaan naar wat je gewend was.
Paulus roept christenen in Efeze 4 op om hun oude natuur, de dingen van deze wereld, af te leggen. Daarbij is het belangrijk om te beseffen dat we allemaal kwetsbaar en menselijk zijn. We hunkeren naar liefde, veiligheid en geborgenheid en zullen dat zoeken op plekken waar we die ontvangen. Of dat nu bij onze gelovige partner, vriend of vriendin of ergens anders is.
Daarom is het zo belangrijk om als christenen naar elkaar om te kijken, met elkaar om te gaan en een extra oogje in het zeil te houden als het gaat om kwetsbare mensen in de gemeente. En vooral ook samen naar God te kijken, onze gezamenlijke hemelse Vader! We zijn per slot familie van elkaar.
Ik sluit af met woorden van Jezus: ‘Een nieuw gebod geef Ik u, namelijk dat u elkaar liefhebt; zoals Ik u liefgehad heb, moet u ook elkaar liefhebben. Hierdoor zullen allen inzien dat u Mijn discipelen bent: als u liefde onder elkaar hebt.’ Johannes 13:34-35 HSV
Anonima, bij de redactie bekend
Deze muziek raakt mij diep op dit moment: Who Am I ; Casting Crowns Lyrics – Wie ben ik dat de Heer van hemel en aarde erom geeft om mijn naam te kennen, van mijn pijn af te weten? https://youtu.be/4tzBTcCfBOA?feature=shared