Het overkwam me vanmorgen weer. Anderen reageren druk op elkaar in de app-groep, en ik voel me er buiten staan. Alsof ik er niet bij hoor. On-verbonden.
Tegelijkertijd schiet de afweer voor deze pijn omhoog en hoor ik in mijn binnenste ‘Ik heb jullie niet nodig hoor!’ Binnenpraters noem ik zulke gedachten.
Waar komen die gedachten en gevoelens toch vandaan? Ik ben toch helemaal niet ‘onverbonden’! Op andere momenten doe ik volop mee in sociale aktiviteiten en geniet ik daar ook van. En wat heb ik die anderen nodig! Ik wil niet liever dan erbij horen!
Als ik wat langer stilsta bij mijn pijn dan komen herinneringen boven aan vroeger thuis. Door de app-groep worden ze ‘getriggerd’ zoals dat heet.
Leert de psychologie niet dat je je hele leven bezig bent met het uitwerken van je eerste vier levensjaren en ervaringen die je opdeed in je kindertijd en jeugd?
Jay Springer schrijft erover in zijn boek ‘Unwanted’. Ervaringen in je kindertijd zijn vormend en worden allemaal herhaald in je gedrag als volwassene. En dan kan het gaan om eenzaamheid, pijn, seksuele opwinding, geheimhouding en relationele ambivalentie, die je ervaren hebt.
Ik herken dat wel. Als één van de jongste kinderen in een druk gezin ervoer ik weinig ruimte omdat de ouderen die al innamen. Zij voerden het hoogste woord en vulden de ruimte in huis, aan tafel en tijdens familiefeesten.
Eigenlijk was er thuis een constante concurrentiestrijd om aandacht gaande. Aandacht van elkaar, maar vooral van mijn moeder. Mede vanwege de gezondheidsproblemen van mijn vader.
Het zit niet in me om me te mengen in zo’n strijd om aandacht. Met als gevolg dat ik in mezelf gekeerd raakte, terwijl dat niet mijn aard is. Ik wil juist graag met anderen samen dingen doen en geniet ervan als mijn inbreng wordt gewaardeerd.
Het tekort aan persoonlijke aandacht en positieve genderbevestiging in contact met mijn moeder werd de voedingsbodem voor mijn verlangen naar intimiteit met vrouwen.
Wat zitten we toch wonderlijk in elkaar! Oud zeer, pijn en eenzaamheid kunnen zó gemakkelijk geraakt worden in het hier en nu, in contact met anderen of het gebrek daaraan!
Het was voor mij bijzonder om Psalm 139 te ontdekken nadat ik tot geloof gekomen was. Door het geloof in Jezus is God nu mijn hemelse Vader! En het ongeziene moederlijke in Zijn hart verwarmt het mijne! Ik voel me gezien en geliefd.
God die mij het leven gaf, overtuigt me er in Psalm 139 van dat Hij me kent tot diep in mijn binnenste. Dat Hij er voor me is, me omgeeft van achteren en van voren en Zijn hand op me legt. Dat Hij alle dagen van mijn leven kent. En binnen Zijn gezin vind ik geleidelijk aan broeders en zusters om als vrienden mee te leven.
Verbondenheid en betrokkenheid!
Als oude pijn wordt getriggered, dan mag ik me bewust zijn van Zijn aanwezigheid. En kan ik zo nodig terecht bij een paar trouwe vrienden. Dat helpt om pijnlijke momenten door te komen.
Mijn God heeft gemaakt dat het leven, ook op pijnlijke momenten, te doen is!
Barbara
