Op mijn veertiende jaar kwam ik tot geloof

Dat maakte dat ik over gevoelens voor mannen, die ik wel kon hebben, dacht: ‘maar dat kan niet.’ Een jongen uit de kerk werd een goede vriend. Ik vond hem aantrekkelijk, hij was extravert en vrolijk. Ik wilde met hem samen op kamers gaan. We spraken ons uit over onze gevoelens voor elkaar.

En dat werd een breekpunt. Want mijn vriend wilde niet zo dichtbij zijn en samenwonen. Ik was er kapot van, werd somber. Terugkijkend zie ik dat ik emotioneel afhankelijk van hem was. Kort daarna leerde ik mijn vrouw kennen. We gingen van elkaar houden. En we zijn nu al heel wat jaren gelukkig getrouwd. Dat ik mannen aantrekkelijk vind, steekt af en toe nog de kop op. Ik merk dat ik dan bij die ander zoek wat ik zelf mis. Wat ik als tekort in mezelf ervaar.

Eigenlijk zoek ik vriendschap met mannen, maar verwar dit onbewust met seksuele gevoelens. Daar zweeg ik altijd over. Ik had mijn vrouw wel verteld over die ene vriend, maar daarna niet meer. Tot we onlangs een avond in de gemeente hadden over seksualiteit met een paar mensen van Onderweg.nu. De open sfeer en de gesprekken maakten dat ik met mijn vrouw deelde wat ik soms kan ervaren in contact met mannen. Het is me duidelijk dat ik een bepaalde behoefte heb aan genegenheid en bevestiging van mannen. In contact met mijn vader heb ik dat soms gemist. Mijn vader vindt het moeilijk zijn gevoelens te tonen of te zeggen dat hij van mij houdt.

Mijn vrouw reageerde open en begrijpend. En dat deed me goed. Dat versterkt het onderling vertrouwen alleen nog maar meer. Vorig jaar overviel me nog een dergelijke verliefdheid op een man. Maar sinds ik hier open over ben, ben ik er ook vrijer van.

Voorheen konden mijn gevoelens en dingen uit het verleden, af en toe porno kijken, en me daarom schuldig voelen, maken dat ik wegliep van God. Nu ik meer heb geleerd over het Vaderhart van God, ga ik juist naar Hem toe als ik worstel. Hij wijst me niet af. Ik moet bij Hem zijn voor herstel. Als ik wegkruip, dan duurt de beproeving alleen maar langer. Hij kent mijn hart. Bekering is juist dat je naar Hem toekeert en niet bang voor Hem bent om die gevoelens. Hij wil daar juist in komen. Een open gesprek en samen en alleen bidden helpen mij. Dat geeft een ommekeer in mijn worsteling. Naar Hem toegaan. Hij is er, met open armen, om te zegenen en te helpen! Het leren kennen en ervaren van Zijn liefde brengt herstel en vult de gaten in mijn hart.

Tim

Een interview met Tim vind je in de Update Onderweg.nu december 2020, p. 26, als pdf-bestand opgenomen in onderstaande artikel.

 https://www.onderweg.nu/een-nieuwe-wereldleider-uit-bethlehem/