God en mijn ouders hebben mij liefdevol gecorrigeerd. Achteraf kan ik zeggen dat ik hen daar heel dankbaar voor ben!
In VWO 3 kwam er een nieuw meisje in de klas. Toen voelde ik voor het eerst verliefdheid voor een meisje. Ik heb hard gebeden dat deze gevoelens weg zouden gaan, omdat ik ze niet wilde. Ik vond het eng en dacht dat God het niet goed vond. Ik bad er twee jaar lang voor. En toen het niet veranderde, dacht ik ‘Dan vindt God het vast wel goed.’ Ik accepteerde dat ik op meisjes viel. Toen ben ik er ook steeds meer met vrienden over gaan praten. Die vonden het oké. Ik besloot om het alle ruimte te geven. In de herfstvakantie van VWO 5 kwam ik in contact met een meisje. Ik vond haar leuk en dacht ‘Laat ik het eens uitproberen.’ Ik heb toen intiem contact met haar gehad. Zij wilde het verkering noemen, maar ik was daar toch terughoudend in. Dat maakte het te echt en dat voelde niet goed. Achteraf denk ik dat het God was die me tegenhield.
Toen ik het mijn ouders vertelde vonden zij het niet goed. Dat vond ik heel erg. Ik had het eindelijk zelf geaccepteerd en mijn twijfels de mond gesnoerd. En nu kwamen die allemaal weer naar boven omdat de mening van mijn ouders wel erg belangrijk was voor mij. Ik dacht dat zij ook Gods wil wel beter zouden kennen dan ik. Mijn ouders gingen erover in gesprek en gebed. Van mij mocht dat wel, maar ik dacht ‘Dat heb ik zelf ook al geprobeerd.’ Mijn vader maakte zich grote zorgen en uitte dat in boosheid richting mij. Zijn boosheid riep weerstand bij mij op. Het zorgde ervoor dat ik alleen maar feller mijn kant ging verdedigen. Terwijl ik vanbinnen weer erg aan het twijfelen was.
Ik begon ook te twijfelen aan de relatie die ik had. Ik maakte het mooi voor mezelf om mijn twijfels weg te drukken. Ik probeerde het helemaal te omarmen omdat het op social media zo mooi wordt voorgesteld ‘je zult helemaal jezelf en gelukkig kunnen zijn.’ Maar de relatie was helemaal niet fantastisch. Uit de kast zijn voelde helemaal niet als vrijheid of als thuiskomen. Ik voelde me juist onrustig en angstig. Hadden mijn twijfels toch gelijk? Of is dit echt hoe ik ben?
In contact met Onderweg.nu zijn we gaan kijken naar wat mijn beeld van mannen en vrouwen eigenlijk is. Zo ontdekte ik dat het huwelijk van mijn ouders geen mooi voorbeeld was voor mij. Vooral hoe mijn vader in dit huwelijk was. Zo’n relatie zou ik later absoluut niet voor mezelf willen hebben. In mijn hoofd heb ik daar – onbewust – van gemaakt dat ik nooit een relatie met een man zou willen.
Ik besloot het uit te maken. En toen begon ik na te denken ‘Zie ik mezelf in de toekomst met een vrouw? En waar zijn God en mijn geloof dan in dat plaatje?’ Achteraf besefte ik hoe bijzonder het is dat ik in deze hele situatie nooit heb gedacht: ‘Als het niet van God mag, laat ik mijn geloof los.’ Ik ben altijd blijven bidden tot God, ik bleef me aan Hem vasthouden, maar Hij vooral ook aan mij. Dat had zó anders kunnen gaan. Ik ben dankbaar dat ik altijd bij Hem ben gebleven, en Hij bij mij, ook al merkte ik het niet.
Tijdens Opwekking zongen we vaak ‘Jireh’ met daarin het zinnetje: ‘On the mountaintop, I can see so clear what it’s all about.’ Langzaam realiseerde ik me dat ik deze weg niet wilde gaan, ‘God heeft iets beters voor mij, een goede man, die niet perse zoals mijn vader is.’ Ik dank God dat Hij mij dit inzicht heeft gegeven! Want daarmee, en door Hem, waren mijn gevoelens richting meisjes verdwenen. Ik ben minder gaan focussen op de stereotypen van de wereld over man en vrouw en hoe dat moet zijn, en meer gaan waarderen hoe mooi God het bedoeld heeft. En dat Hij dat ook zo voor mij bedoeld heeft. Daar zie ik naar uit!
An
Jireh – Elevation Worship & Maverick City (Lyrics) (youtube.com) ‘I’ve never be more loved than I am right now, wasn’t holding You up so there’s nothing I can do to let You down… Going through a storm, but I won’t go down… Jireh, You are enough… On the mountaintop, I can see so clear what it’s all about.‘
Foto Unsplash