Ongetwijfeld heb je wel eens gehoord over de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, een soort bedevaart route die uitkomt bij het graf van de apostel Jakobus in het noordwesten van Spanje. Vanuit Nederland is deze route ruim 2.400 km lang. Voor sommige mensen is het lopen van deze pelgrimsroute een sportieve uitdaging, anderen lopen de route om religieuze redenen, en er zijn er ook die de route gebruiken voor zelfreflectie. Op internet vind je allerlei informatie waar je zoal aan moet denken als je de uitdaging wilt aangaan. Mensen die de route al eens liepen, geven graag hun advies: Train, neem geen onnodige bagage mee, zorg voor rustmomenten, eet gezond, loop ook samen met anderen op, zorg goed voor blaren, voldoende vocht, en ga zo maar verder.
Het leven van een christen kun je vergelijken met een pelgrimstocht. Christenen zijn immers ook onderweg. Zoals de Israëlieten als pelgrims door de woestijn trokken op weg naar het Beloofde Land, zo zijn christenen onderweg eveneens met een bestemming. De wereld waarin zij leven is niet hun thuis. Zij reizen als pelgrims door deze wereld. Een tocht die te vergelijken is met een woestijnreis, gekenmerkt door zandhappen met hier en daar een oase.
Op reis door de woestijn van dit leven kom je van alles tegen. Sommige trajecten zijn goed te doen: begaanbare wegen, weinig obstakels, en zoveel moois om van te genieten. Andere trajecten zijn juist zwaar en betekenen soms afzien. Er kunnen zelfs momenten zijn waarop je de handdoek in de ring wilt gooien. Om dan ineens bemoedigd te worden door een onverwachte ontmoeting. Iemand die een stukje met je meeloopt waardoor het je lukt de draad weer op te pakken, de reis te vervolgen. Momenten van zandhappen en oasemomenten wisselen elkaar af.
In de Bijbel kom je een ander metafoor tegen van dit ‘onderweg-zijn’. Paulus schrijft in Hebreeën 12:1-3 over de wedloop van het leven: Welnu dan, laten ook wij, nu wij door zo’n menigte van getuigen omringd worden, afleggen alle last en de zonde, die ons zo gemakkelijk verstrikt. En laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, terwijl wij het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof. Hij heeft om de vreugde die Hem in het vooruitzicht was gesteld, het kruis verdragen en de schande veracht en zit nu aan de rechterhand van de troon van God. Want let toch scherp op Hem Die zo’n tegenspraak van de zondaars tegen Zich heeft verdragen, opdat u niet verzwakt en bezwijkt in uw zielen.
Paulus vergelijkt in zijn brieven het leven van gelovigen met een wedstrijd of een wedloop. En het lopen van een wedloop of marathon is zwaar en vraagt veel voorbereiding. Er is training voor nodig, speciale kleding en schoenen, en de juiste voeding. Dat geldt ook voor de wedloop van ons leven. Paulus geeft een aantal tips voor het lopen én volbrengen van de wedloop van ons leven.
1. Leg al je last en zonde af – Hebreeën 12:1
Het is lastig een wedstrijd te lopen als je bepakt en bezakt bent en allerlei onnodige bagage met je meedraagt. Het is zwaar en belemmert je. Je kunt erdoor ten val komen. Maak je daarom zo licht mogelijk en leg al je lasten en zonde af. Neem ze niet mee op reis, maar breng ze bij het kruis en laat ze daar achter.
2. Houd je ogen gericht op Jezus – Hebreeën 12:2
Het is belangrijk om tijdens de wedstrijd te focussen op de Here Jezus. Hij is ons voorgegaan in de wedloop en heeft de eindstreep al gehaald. En Hij leidt ons op de weg die we gaan en moedigt ons aan. Wij mogen weten dat onze overwinning bij voorbaat vaststaat! Nou ja ‘onze’, het is de overwinning van de Here Jezus waarin wij mogen delen. Wij zijn zelfs ‘meer dan overwinnaars door Hem Die ons heeft liefgehad’ (Rom. 8:37). Het moedigt ons aan om er helemaal voor te gaan! Met ons oog gericht op Hem, want Hij is ons grote doel. Vol vertrouwen zijn onze ogen gericht op de finish, immers ‘voor ons oog verrijst een heerlijk vergezicht’!
3. Doe je uiterste best – 1 Korinthe 9:24
Weet u niet dat zij die in de renbaan lopen, allen wel lopen, maar dat slechts één de prijs ontvangt? Loop dan zo dat u die verkrijgt.
Bij een wedstrijd is er maar één eerste plaats, er is er maar één die met de hoofdprijs naar huis kan gaan. Gelukkig gaat het bij de wedloop die wij lopen niet om degene die het snelste is en als eerste over de eindstreep komt. Waar het wel om gaat is dat je je uiterste best doet. Het gaat erover dat je zó loopt dat je de prijs ontvangt. De een trekt op dit moment wellicht een sprint, terwijl de ander momenteel van een drinkpauze geniet. We bevinden ons allemaal in een andere fase van de wedstrijd en hebben een verschillend tempo, en dat is helemaal oké.
4. Beheers je in alles – 1 Korinthe 9:25
En iedereen die aan een wedstrijd deelneemt, beheerst zich in alles.
Topsporters hebben een strak schema. Het vraagt zelfbeheersing om zich daaraan te houden. Zomaar trainingen overslaan of ongezond eten, kan betekenen dat de prijs aan hun neus voorbij gaat. Zo moeten wij ons ook kunnen beheersen wanneer er verleidingen op ons pad komen, hoe moeilijk dat soms ook kan zijn.
5. Volhard tot het einde – Hebreeën 12:1
Wat we nodig hebben is volharding, doorzettingsvermogen. Lopen en blijven lopen. En opstaan als je gevallen bent. Wat kan dat lastig zijn! Toch is het nodig om de wedstrijd uit te kunnen lopen. Kortom, volhard, blijf geloven en blijf trouw tot in de dood. Dan zal je de eindstreep halen en de kroon van het leven ontvangen (Openb. 2:10).
Tot het moment komt dat je over die eindstreep gaat. Je bent er, je hebt het gehaald! En hoe mooi zal het zijn als de hemelse Vader je dan verwelkomd met de woorden: ‘Je heb de goede strijd gestreden, je hebt de loop ten einde gebracht, je heb het geloof behouden.’ (naar 2 Tim. 4:7). Maar zover is het nog niet. Je bent nog onderweg. En af en toe zijn er die momenten dat je struggelt, dat het gewoon niet lekker gaat en je het soms niet ziet zitten. Alsof je kreupel bent en de weg gewoon te zwaar is. Misschien kan het volgende filmpje je dan bemoedigen: https://www.youtube.com/watch?v=GLkc3PCxiYs
Het speelt zich af tijdens de Olympische Spelen van 1992. Tijdens de halve finale kreeg de grote kanshebber Derek Redmond 250 meter van de finish verwijderd een hamstringblessure, waardoor hij de race direct moest opgeven. Diverse hulpdiensten kwamen ter plekke, maar Redmond weigerde op de brancard te stappen. Die olympische medaille was op dat moment geen te bereiken doel meer, maar hij moest en zou de eindstreep halen. De finish, die hij de hele wedstrijd voor ogen had. Het enige probleem was, dat hij die finish nooit alleen zou kunnen bereiken. Opstaan lukte, een paar meter verder ‘huppelen’ ook, maar het werd steeds zwaarder. Van alle kanten kwamen er mensen aan die hem van zijn zotte idee af wilden brengen, maar Redmond had er geen boodschap aan. Hij hield vol, zijn ogen bleven gericht op de finish. Zijn vader, Jim Redmond, zag dat zijn zoon hem nodig had. Hij liep de renbaan op, sloeg een arm ter ondersteuning om zijn zoon heen en hielp hem de wedloop af te maken. Samen bereikten ze de finish onder een staande ovatie van het publiek. Een prachtig beeld! Als wij gekwetst zijn en het moeilijk hebben, is daar onze hemelse Vader en helpt ons de race te beëindigen. Moge God je zegenen!!
Foto’s Unsplash