In het voorjaar van 2018 surfte ik op het internet vanwege een pastorale hulpvraag. Op een zondagmorgen raakte ik namelijk onverwacht in gesprek met een man, een vijftiger. ‘Ik ben gescheiden en vader van een dochter, ’ zei hij, ‘ik maak me zorgen om haar vanwege haar voortdurend wisselende relaties met vrouwen. Gesprek met haar is er niet. Ze stoot me van zich af.’ Hij zocht contact om zijn hart hierover te kunnen luchten en zijn enige dochter mogelijk wat beter te leren begrijpen. Net iets meer dan het luisterende oor dat ik hem op dat moment kon bieden. In zijn eigen omgeving vond hij dat namelijk niet.
Zo kwam het dat ik op het internet ging zoeken, met als zoekopdracht de woorden ‘homoseksualiteit’ en ‘christelijk geloof’ en zo vond ik de site van Onderweg.nu. Ik typte mijn vraag in om informatie en contact, en er ontstond een mailwisseling. Geleidelijk aan vertelde ik ook iets over mezelf. Blijkbaar deed de openheid in het contact me goed. Het smaakte naar meer. Het open gesprek en het delen van persoonlijke ervaringen maakte ook dat mij werd gevraagd of ik niet wilde overwegen om mee te komen doen in het team.
Om die vraag te kunnen beantwoorden had ik even tijd nodig. Alleen mijn beste vrienden wisten namelijk van mijn homoseksuele gevoelens. Toen ik tot geloof kwam had ik weleens openheid gegeven over mijn ervaringen in de vrouwenbeweging en mijn gevoelens voor vrouwen. Maar daarop werd niet of nauwelijks gereageerd. Mensen wisten weinig anders te zeggen dan ‘Je moet gewoon gehoorzaam zijn aan wat er in de Bijbel staat.’ Een open gesprek over homoseksualiteit kwam er niet. Ik had het idee dat men er niet goed raad mee wist.
Nu was er met het geloof in Jezus en de aanraking door Zijn Geest iets heel nieuws in mijn leven gekomen. Maar dat veranderde niet ineens mijn gevoelsleven. Ik had bovendien nog weinig inzicht in mezelf en mijn emotionele ontwikkelingsgeschiedenis wat dit onderwerp betreft. Omdat ik mijn diepste gevoelens niet in gesprek kon brengen, bleef ik me eenzaam voelen. Verdraaid eenzaam. Ik zocht en vond warmte en betrokkenheid bij een vriendin. En werd dan ook verliefd op haar, en emotioneel afhankelijk. Haar trouwplannen maakten een einde aan onze exclusieve relatie. Open over deze dingen spreken was er niet bij. Wie zou er begrip hebben voor mijn worstelingen?
Op mijn verdere weg, tijdens opleidingen en in kringen, heb ik weleens openheid gegeven over mezelf, maar over het algemeen beviel me dat slecht. Het overkwam me zelfs een keer dat een collega predikant me tijdens een nascholingstrajekt geen hand wilde geven vanwege mijn overtuiging dat seksuele intimiteit thuishoort in een huwelijk tussen een man en een vrouw.
De sfeer in onze samenleving en in kerkelijke kring vond en vind ik nog steeds niet bepaald uitnodigend om ‘uit de kast te komen’ als christen. In een maatschappij waarin de polarisatie toeneemt en de sfeer grimmiger wordt. Waarom zou je je trouwens uitspreken tegenover iedereen over je meest persoonlijke gevoelens? Het spreekwoord zegt ‘gedeelde smart is halve smart.’ Zo ervaar ik ook dat het delen van persoonlijke ervaringen en worstelingen verlichting geeft. Maar daarbij denk ik dan tegelijk ‘Zoek iemand die je vertrouwt en deel je geheim met hem of haar. Ik vind ‘je geheim delen’ een betere term dan ‘uit de kast komen.’ Bij je geheim delen kan je namelijk zelf bepalen aan hoeveel mensen je jezelf toevertrouwt.
In contact met Onderweg.nu kwam de vraag naar me toe of ik mee wilde doen. Dat hield ook in openheid geven. Te beginnen bij het team van ervaringsdeskundigen, en vervolgens ook via de site. Met naam en toenaam. De openheid in contact met het team was echter zo’n goede ervaring dat ik besloot ‘dit ga ik doen!’ Mensen mogen weten wie ik ben en wat God heeft gedaan en nog doet in mijn leven. Zodat ik er voor anderen kan zijn, in navolging van Jezus. Voor mij geldt wat Paulus schrijft in 2 Korinthe 1:4 over God de Vader – wiens ongeziene moederlijke hart mij verwarmt – ‘Gezegend zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, de Vader die zich over ons ontfermt, de God die ons altijd troost en in al onze ellende moed geeft, zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, anderen in al hun ellende moed kunnen geven.’
Ik ervaar het zo dat een goed en open gesprek voor veel mensen en in veel situaties nog steeds moeilijk is. Dat merk ik aan mailtjes van mensen die contact met ons opnemen via de site en aangeven zich als christen eenzaam te voelen. Bij alle aandacht voor seksualiteit en homoseksualiteit in de media blijkt er weinig tijd en gerichte aandacht voor een goed vertrouwd gesprek, gericht op verdieping en zelfinzicht aan de hand van vragen als ‘Hoe ben ik geworden zoals ik ben? En ‘Hoe wil ik verder leven, met God en anderen?
Met de vader die ik op zondagmorgen ontmoette, heb ik nog een paar gesprekken gehad. Als teamlid van Onderweg.nu. Zijn dochter is inmiddels in rustiger vaarwater beland. Ze verwacht nu samen met haar vrouw een kindje. Ons laatste gesprek ging over het thema ‘loslaten.’ Loslaten is moeilijk als je kind andere keuzes maakt. En dan gaat het niet over het loslaten van je kind, maar van jouw verwachtingen als ouder. Pas vond ik een paar mooie uitspraken over wat loslaten is. Het wil niet zeggen dat je de liefde loslaat, maar dat jij niet bepaalt hoe een ander moet leven. Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren. Loslaten is minder bang zijn en meer liefhebben, ook als de ander over bepaalde dingen anders denkt. Het gaat erom alles los te laten, behalve Jezus. Zo loslaten en liefhebben, dat kan. Met ruggesteun en begrip van anderen! Zo mocht ik er vanuit Onderweg.nu voor deze vader zijn.
Bertien
Dit is de tweede vraag uit een serie van acht die een journaliste voor een studentenblad in het noorden van ons land me voorlegt naar aanleiding van het onlangs uitgebrachte advies van de Raad van State om de zogenaamde conversietherapie niet te verbieden. Zij werkt aan een tekst hierover en gaat met het oog daarop het gesprek aan met mensen die voor en tegen dat advies zijn. Zo sprak zij met mensen die organisaties als Onderweg.nu het liefst zouden zien verdwijnen. Zij wil ons de gelegenheid geven ons uit te spreken en legt me acht vragen voor, die ik beantwoord in de vorm van een artikel. Mijn reactie op haar eerste vraag vind je onder de volgende link: https://www.onderweg.nu/hoe-reageert-u-op-groepen-die-organisaties-zoals-de-uwe-willen-verbieden/