Kort geleden ontmoette ik een christen die een sweater droeg met daarop in hoofdletters in regenboogkleuren het woord ‘Liefde’ gedrukt, met daaronder in kleine zwarte letters ‘past niet in een hokje’. Had er ‘Gods liefde past niet in een hokje’ op gestaan, dan had ik me er helemaal in kunnen vinden. Maar dat was niet de boodschap, gezien de regenboogletters. Het betrof duidelijk een heel ander statement. Toen ik in een gesprek met de truidrager vertelde dat ik geloof dat God seksualiteit heeft bedoeld voor een huwelijksrelatie tussen man en vrouw, was deze nogal verbaasd dat ik ‘er nog zo over dacht’.
Het liet me niet los. Het raakt me dat zoveel christenen er vanuit gaan dat God het wel oké vindt als we onze seksuele voorkeur uitleven. Ik vind dat best wel moeilijk. Want ik geloof dat God huwelijk en seksualiteit wel ‘in een hokje heeft geplaatst’. Al direct na de schepping van de mens zegt Hij: Daarom zal een man zijn vader en zijn moeder verlaten en zich aan zijn vrouw hechten; en zij zullen tot één vlees zijn. (Genesis 2:24). Gods universele instelling van huwelijk en seksualiteit! En Hij plaatst het hier in een ‘hokje’, in een kader. Eén man met één vrouw en in die volgorde: ouders verlaten, vrouw aanhangen (het huwelijksverbond) en de eenwording. Wat zegt deze vroege timing ons over de gewichtigheid ervan?
Wat het zo bijzonder maakt: de woorden van Genesis 2:24 wijzen al vooruit naar Christus en de Gemeente, Bruidegom en bruid (Efeze 5:22-33). Christus die Zijn ouderlijk huis verliet, om Zijn bruid aan te hangen, opdat zij een zullen worden. Het huwelijk zoals God het heeft ingesteld heeft dus ook te maken met Zijn Heilsplan met deze wereld. Als je er zo naar kijkt krijgt het een diepere betekenis. Een aanmoediging tot het leiden van een leven tot eer van God onze Schepper.
Levensheiliging is in het algemeen niet bepaald een populair thema. Genade en liefde vallen beter in de smaak. Die hebben we vaak behoorlijk uitvergroot. Komt dat misschien omdat we levensheiliging nogal eens vertalen met het naleven van christelijke regels? Is het teveel in een moraliserende sfeer terechtgekomen? Vinden we dat de lat voor levensheiliging veel te hoog ligt, en zijn we daarom afgehaakt? Of ontbreekt het ons aan de juiste kennis: kennis van Gods Woord, maar ook kennis van wie God is? Er kan dus van alles spelen waardoor levensheiliging niet echt prioriteit in ons leven heeft, of een onderwerp is waar we het niet graag over hebben met elkaar. Een beetje zelfonderzoek kan geen kwaad. Want dat levensheiliging wel belangrijk is, daar is de Bijbel wel duidelijk over.
Eerst enkele Bijbelteksten over levensheiliging. Deze klinken nogal serieus en zijn behoorlijk radicaal. Ook blijkt dat levensheiliging essentieel is, en niet optioneel.
1.) Wees heilig, want Ik ben heilig (1 Petrus 1:16)
Eén veelzeggend zinnetje waar heiligheid tot norm wordt gesteld. God Zelf roept de mens op tot een heilig leven. Het maakt niet uit welke nationaliteit je hebt, waar je wieg heeft gestaan, of je arm bent of rijk. Levensheiliging is een opdracht.
2.) Leid een heilig leven; wie dat niet doet zal de Heer niet zien (Hebreeën 12:14b) Die komt binnen! Heiliging is blijkbaar geen optie of keuzemogelijkheid, maar een levensvoorwaarde die we serieus moeten nemen, en consequenties heeft!
3.) Het is de wil van God dat u een heilig leven leidt: dat u zich onthoudt van ontucht (1 Tessalonicenzen 4:3a). Nog een keer: God wil dat wij heilig leven. Levensheiliging is dus erg belangrijk en zou prioriteit in ons leven moeten krijgen.
Overigens worden gelovigen in het Nieuwe Testament met regelmaat heiligen genoemd (bijvoorbeeld in 1 Korintiërs 1:2 en Kolossenzen 3:12). Daarmee wordt de nieuwe identiteit van een christen beschreven. God ziet ons al als heilig omdat Hij Zijn Zoon in ons ziet. Wilkin van de Kamp zegt het heel mooi: “Wie je bent ‘in Christus’ bepaalt van nu af aan wat je doet. De Heilige Geest motiveert je om steeds meer te worden wat je ‘in Christus’ al bent.”
Levensheiliging is geen zondemanagement. Het is ook geen moralisme, het strikt gehoorzamen van christelijke regels. Al heeft het er ook weer wel mee te maken. Een spanningsveld dus. Levensheiliging begint allereerst bij een relatie. Het startpunt is namelijk onze keus voor de Here Jezus. Jouw leven in handen leggen van Hem die Zijn leven voor jou heeft gegeven. Hij gaf alles om ons te redden uit de macht van de duisternis. Zo ontzettend lief had Hij ons! En wij mogen door genade ons aan Hem overgeven, uit liefde tot Hem. Hem volgen is een vrije keus maar is tegelijkertijd niet vrijblijvend. Hij gaf ons alles en vraagt ook alles van ons. Maar wel op vrijwillige basis. Hij verlangt naar ons (Begrijp jij dat? Ik vaak niet!) en wil graag dat we Zijn liefde beantwoorden door Hem gehoorzaam na te volgen. Is dat ten diepste niet levensheiliging? Een couplet uit een lied zegt: Wat geeft een mens aan de Gever die alles gaf, Jezus, vernederd, bespot en gehoond? Omdat ik weet dat niets mij weerhouden mag, geef ik mijzelf aan het Lam op de troon (Opwekking 506).
Levensheiliging is dus meer dan gedrag. Eigenlijk is het is een levenshouding: een toegewijd en heilig leven tot eer van God onze Vader en van Zijn Zoon, onze Here Jezus Christus. Ergens las ik hier een prachtige passage over: Toegewijd leven is je voorbereiden op de bruiloft van het Lam. Heel je leven mag in dat teken staan. Ik moest hierbij aan mijn eigen huwelijksdag denken, inmiddels 24 jaar geleden. Ruime tijd voor de grote dag hing de trouwjurk al klaar: in een afgesloten schone ruimte én verpakt in een plastic hoes. Want er mocht in geen geval een vieze vlek op komen. Ik weet nog hoe voorzichtig ik was elke keer als ik naar de jurk keek of er even aan voelde. Had ik echt geen vlekje of wondje ergens op mijn handen? Wat zou het vreselijk zijn als ik op de grote dag de jurk uit het plastic zou halen en er een vlek op bleek te zitten! Ik wilde er absoluut onberispelijk en smetteloos uitzien voor mijn geliefde, op z’n mooist! Dat is precies waar ik aan moet denken bij levensheiliging. Jezelf rein en heilig (willen) bewaren met het oog op de spoedige komst van de Bruidegom, de Here Jezus, onze Geliefde. Kortom, bij levensheiliging gaat het in eerste plaats om een levende (liefdes) relatie met de Here Jezus. Liefde is dus de drijfveer van levensheiliging.
Levensheiliging is alleen mogelijk vanuit een samenwerkingsverband tussen de Heilige Geest en ons. We zijn afhankelijk van Gods hulp en Zijn genade die we zo nodig hebben, maar worden er tegelijk zelf bij ingezet. We hebben dus ook een eigen verantwoordelijkheid. Waarbij gehoorzaamheid een centrale rol speelt. Gehoorzaamheid en levensheiliging gaan hand in hand. Levensheiliging wordt je dus niet in de schoot geworpen. Dat vergt inspanning. Je moet je er tot het uiterste toe inzetten, ernaar jagen (vgl. Hebreeën 12:4). En dat is zeker niet gemakkelijk. En al helemaal niet in een samenleving die totaal niet gericht is op de eer van God, maar juist op eigen eer, op vermaak en comfort.
Levensheiliging gaat met vallen en opstaan. In de Bijbel vinden we hier talloze voorbeelden van. Belangrijk is dat je niet blijft liggen als je bent gevallen. Maar dat je opstaat en je pelgrimsreis hervat. In de beginjaren van mijn leven met homo-gevoelens ben ik een paar keer ‘gestruikeld’ door in een kortstondige relatie te vervallen. Wat voelde ik me ellendig dat ik had gedaan wat ik niet wilde doen (Paulus had het hier al over). Wat een geworstel en wat een schaamte! Plus de moeite die het me kostte om uiteindelijk weer overeind te krabbelen en de weg, met de Heer aan mijn zij, te vervolgen. Vergeving aan Hem vragen was een, mezelf vergeven was nog iets anders. Toch mag ik zeggen: God is een God van de tweede kans, van de derde kans, en ga zo maar door. Struikel je, blijf dan niet liggen maar sta op en vervolg je weg met Hem! Struikel je opnieuw: sta weer op en grijp Zijn hand. Die is steeds uitgestoken, want zo is God, zo is Zijn hart! Niet met de bedoeling dat je er dus wel een potje van kan maken, maar omdat Zijn genade zo ontzettend groot is.
In Markus 16:7 staat: Maar ga heen, zeg tegen Zijn discipelen, en Petrus, dat Hij u voorgaat naar Galilea; daar zult u Hem zien, zoals Hij u gezegd heeft. Na de opstanding van de Here Jezus komen er drie vrouwen bij het graf om Zijn lichaam te zalven. Het graf is echter leeg. Dan spreekt een engel bovenstaande woorden tot de vrouwen. En hoe mooi is het dat dan de naam van Petrus speciaal wordt genoemd. Hij had de Heer verloochend en moet zich vreselijk hebben gevoeld. En dan krijgt juist Petrus deze woorden te horen! Wat mooi! De Heer zag Petrus en wist wat er in hem omging. Bij Hem is herstel, een nieuw begin. En dat is nog steeds het geval! Als je onderuit gaat mag je weten dat Hij ervan weet, dat Hij je bij je naam noemt en herstel en een nieuw begin biedt. Je hoort bij Hem en bij Zijn kudde, ook als je weer in de zonde bent gevallen, het verknoeit hebt. God is vol ontferming. Zijn hart gaat naar je uit. Maar blijf niet liggen! Sta op en vervolg je weg met Hem. God zegene je op je levensweg!