‘U zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het uiterste van de aarde.’ Handelingen 1:8
Afgelopen Pasen hebben we in onze buurt, vroeg in de morgen, paasliederen gezongen. Gewoon op straat. ‘Daar juicht een toon, daar klinkt een stem’. In de Coronatijd zijn we er mee begonnen. Plotseling mochten we niet meer naar de kerk.
Nou, dan zingen we op straat. Ruimte zat. Elke zondagavond stonden we daar. Nu even zonder orgel, maar wel met gitaar en trompet. Met kerst doen we het ook, dan natuurlijk laat in de avond. Maar op Pasen zing je in de vroege morgen. ‘Christus onze Heer verrees, halleluja’.
Overigens is niet iedereen gelijk enthousiast. Dat de overheid geloofsuitingen graag naar ‘achter de voordeur’ verbant is bekend. Maar waarom vinden zoveel christenen dat geloof toch vooral het beste past achter de kerkdeur. Jammer.
‘Ik zeg het allen dat Hij leeft’, zongen we.
Nog even terug naar afgelopen december, naar het kerstfeest. Toen maakte ik de kerstnachtdienst mee van het Leger des Heils. Het was knus in het kleine, monumentale, kerkje. Natuurlijk ging de preek over Lucas 2, de geboorte van het kindje Jezus. Maar het ging ook over Johannes 3:16: ‘Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft….’
Dan is het moeilijk om de hele tijd binnen te blijven. Die boodschap moet naar buiten. Het ‘Ere zij God’ heeft ruimte nodig, de ruimte van de wereld. Wat klinkt dat mooi. De hemel als klankbord en de wijde omgeving als toehoorder. Veel belangrijke gebeurtenissen in de Heilsgeschiedenis vonden plaats in de publiek ruimte. Lees het kerstevangelie met al die engelen in de velden.
En op Pasen is het al niet anders. En kort na Pasen lopen twee wandelaars de Here Jezus tegen het lijf gewoon op de weg, de weg naar Emmaüs. We zitten te veel binnen.
Wachten
Ook de uitzending van de discipelen vindt niet plaats vanuit een keurig vergaderzaaltje in de tempel. Ze staan op een berg. Onder de open hemel. Zie ze daar staan, het duizelt hen nog. Er gebeurt ook zoveel. Het is emotioneel niet bij te benen. En nu, voor ze er erg in hebben spreekt de Meester Zijn laatste woorden hier op aarde.
Hij heft Zijn handen zegenend op en wordt opgenomen. Wat zei Hij net ook weer? ‘U zult mijn getuigen zijn. Te beginnen bij Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan de uitersten der aarde’.
Wat een enorme opdracht. Zouden ze dat wel kunnen? Gelukkig had Hij net daarvoor nog iets gezegd. Hoewel ze er weinig van hadden begrepen. ‘U zult kracht van de Heilige Geest ontvangen, Die over u komen zal’.
Ze mochten Jeruzalem niet verlaten voordat deze belofte in vervulling was gegaan. Ze weten nauwelijks wat ze kunnen verwachten. Ze zijn in een dimensie terechtgekomen die ze niet kunnen bevatten. Gods gedachten blijken een stuk hoger dan hun gedachten.
Op de valreep hadden ze nog een poging gedaan de Meester mee te nemen naar hun eigen denkniveau. ‘Heere zult U in deze tijd voor Israël het Koninkrijk weer herstellen? Nog steeds denken ze kleingeestig. Ze hebben de Heilige Geest nodig.
Zonder Hem gaat de missie niet lukken.
Krijn de Jong
Dit is het eerste deel van het artikel ‘Vertel het allen!’ in het zomernummer van Profetisch Perspectief. https://profetischperspectief.nl/