Deze vakantie periode zag er door covid-19 heel anders uit. Normaliter zijn we in de zomerperiode op weg en onderweg. Wandelend en fietsend en reizend. Deze keer vonden we een mooie plek in een grensgebied van Drente, Friesland en Groningen. In de buurt van Zuidlaren, het dorp met de zeven brinken en zes kerken. Genoeg te zien en te ontdekken aldaar, doch ook genoeg om te lezen. Een zevental boeken, wat niet vaak voorkomt in mijn vakantie. “Lente in de kerk” bijvoorbeeld, een impressie van nieuwe en hoopvolle bewegingen, van missionair predikant René van Loon, was één van die boeken.
In de bespreking van dit boek kom ik woorden tegen over de kerk en kerkelijke instanties en organisaties als: opheffing, vergrijzing en krimp. Van Loons’ ervaring is juist, na een periode van werkervaring en studie/verlof, dat er bloei en nieuw elan en vitaliteit te zien is. Het lijkt wel of dit gebeurt onder de algemene radar. Doch als je nauwlettend zoekt, reist en bezoekt, dan komt er een ander beeld naar voren. Van Loon beschrijft ook buitenlandse kerken en organisaties, zoals die van Tim Keller. Die laatste hebben Richard en ondergetekende twee jaar geleden nog gezien en gehoord en gesproken op een tweedaagse conferentie van onze zuster- en broeder organisaties, True Freedom Trust en Living Out Org in GB. Op hun conferentie in Londen.
Het geloof nu is de zekerheid der dingen die men hoopt, en het bewijs der dingen, die men niet ziet. Want door dit (geloof) is aan de ouden een getuigenis gegeven. Lezen we in Hebreeën 11:1 en 2. Al lezend wordt zichtbaar wat er zogenaamd onder de radar gaande is. Een belangrijk deel van het boek gaat over christenmigranten. Ruim een miljoen geloofsgenoten krijgen niet of nauwelijks aandacht. Van Loon geeft daar een aantal redenen voor aan. Eén daarvan is dat de overtuigingen van christenmigranten niet passen in onze cultuur. Ze zijn óf te conservatief óf te evangelisch in hun denkbeelden over hemel en hel, duivel en demonen, wonderen, relaties en seksualiteit. Wat maakt dat kerken en media niet thuis geven als het gaat om contact en samenwerking met deze geloofsgenoten. Doch hun vitale en doorleefde christendom is een welkome en aanvullende inspiratie. Voor kerk en gezin en Bijbelse relaties. Zij hebben een vitaliteit door een beproefd geloof. Zij hebben een vitaliteit omdat ze uit een groeiende kerk komen. Zij hebben een vitaliteit die blijkt uit een bereidheid om te delen. Zij hebben een vitaliteit die blijkt uit een gerichtheid op relaties.
Al lezend in dit boek, kwam ik tot de gedachte, dat dit ook geldt voor onze organisatie Onderweg.nu. In het getuigenis van Johan van de Sluis, dat recent een podium kreeg bij het CIP, Christelijk Informatie Platform, klinkt doorleefdheid en beproefdheid door. Een getuigen en vervolgens ook een pastoraal bewogen zijn met de verwarring die er anno nu is, over identiteit en seksualiteit. Die vitaliteit herken ik bij onze tocht-genoten. Ook in de verhalen die wij horen van bevriende organisaties op dit terrein, wereldwijd, of op het gebied van zending en evangelisatie. Het delen en de bereidheid daartoe. Op een media podium. Doch nog veel meer in de persoonlijke sfeer. In de geest van; “Geloven is ………..
Ook trof me recentelijk een verslag in een dagblad, over dat een studenten organisatie als de Navigators, doorleefd, beproefd en vasthoudend, een Bijbelse orde ten aanzien van relaties blijft voorleven. En zo kan ik nog vele organisaties noemen in Nederland en daarbuiten. Je doet jezelf tekort als je hun verhaal en hun boodschap niet beluistert en toetst en doorvertelt.
Net zoals ik, al lezend in dit boek dacht: ‘Ik, wij, doen onszelf tekort door de verbinding niet aan te gaan met migranten en internationale kerken. Wonderen van geloof, beproefdheid en inspiratie, worden zo niet gehoord. Op onze site en de sites van bevriende organisaties staan vele verhalen, om in deze bemoedigd te worden.
Geloven is………..
Shalom / Jan