‘Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u.’ 1 Petrus 5: 7
Een geweldige tekst.
En toch…
Kennen we niet allemaal momenten waarop zulke woorden niet echt binnenkomen?
De lucht lijkt grijs, ook al schijnt de zon.
De profeet Elia kent zulke momenten. Lees 1 Koningen 19 maar.
Hij vertrouwt op God. God is met Hem. Hij dient God. Hij heeft wonderen gezien.
Maar dan verandert er iets.
Hij luistert naar zijn gevoel.
Ook dat kennen we.
Elia trekt de woestijn in, gaat onder een struik zitten en verlangt naar de dood.
De lucht is wel erg grijs. Een woestijn moment.
God stuurt een engel die hem versgebakken brood geeft en water om te drinken.
Zo krijgt hij weer energie.
De engel van de HEER, dat is Jezus, raakt hem aan.
Dan staat Elia op, en loopt 40 dagen en nachten.
Hij komt bij de berg Horeb, en gaat een grot binnen om te overnachten.
Daar speekt de HEER hem aan: ‘Elia wat doe je hier?’
Elia doet zijn beklag. Hij gooit alles er uit wat hem dwars zit.
Al zijn gevoelens gooit hij bij God neer.
De HEER zegt: ‘Kom naar buiten.’
Dan volgt er natuurgeweld. Een krachtige windvlaag. Een aardbeving. En vuur.
En daarna het gefluister van een zachte bries.
Bij het gefluister van de zachte bries gaat Elia naar buiten.
Hij weet wat de bries betekent. God is er.
Weer vraagt de HEER: ‘Elia, wat doe je hier?’
En Elia vertelt nog een keer over zijn angst en zijn eenzaamheid.
God spreekt in de stilte, ook in de eenzaamheid. Hoe je je ook voelt.
Er klinkt geen verwijt.
God treedt Elia tegemoet. Hij zegt niet: ‘Elia wat val jij me tegen!’
Hij vraagt alleen maar: ‘Wat doe jij hier, Elia?’
Twee keer laat Hij Elia zijn hart uitstorten.
Dan zegt God: ‘Ga maar, je bent niet alleen.’
Als je van die Elia momenten hebt, waarin je gevoelens alles lijken te bepalen,
dan zegt God: ‘Wat doe je hier? Kom naar buiten.’
God schreeuwt niet, Hij fluistert.
Hij stuurt de engel van de Heer, Jezus.
Met Hem mag je je weg verder gaan.
Net als Elia.
Jetty
