Werden je homofiele gevoelens minder of moest je steeds zorgen, dat er andere dingen voor in de plaats bleven staan?
In het begin richtte ik me bewust en radicaal op andere zaken. Ik voedde mijn veranderde leven met gebed, toewijding en volharding. Mijn homofiele gevoelens waren er nog. Dat erkende ik. Maar ik was ik me ervan bewust, dat ik me daar niet op moest richten. Ik wilde niet meer dat ze mijn leven bepaalden en richtte mijn aandacht op het nieuwe in mij. Ik beschouwde ze als horend bij het ‘oude.’
In Bijbels termen: ik hield ze voor gekruisigd. Geleidelijk aan namen ze af in kracht. Of misschien moet ik zeggen: in macht. Verliefdheden werden minder. Ik zag aantrekkelijke mensen, maar werd daar minder door geobsedeerd. Ik veranderde zintuigelijk. Ook de neiging om me typisch homofiel te gedragen verminderde, alsook de behoefte veel aandacht te besteden aan mijn uiterlijk. Na mijn ommekeer realiseerde ik me dat ik die dingen moest opgeven. Ik wist alleen niet hoe. Ik verzette me er nooit krampachtig tegen. Maar merkte geleidelijk aan dat ik bepaalde dingen niet meer deed.
Ben je weleens teruggevallen in je homofiele levenswijze?
Ja, één keer. Vier jaar nádat ik brak met mijn homofiele levenswijze. Ik bracht mijn vakanties alleen door. Dat was geen straf. Ik heb daar kostbare herinneringen aan. Ik trok de bergen in en wandelde in de natuur. Daar ervoer ik Gods grootheid.
Mijn verlangen naar een vrouw groeide. Ik wilde graag trouwen en kreeg verkering. Maar die raakte uit. Ik was er ondersteboven van en besloot op vakantie te gaan. Ik pakte de eerste de beste folder en boekte een vakantie naar Ibiza.
Daar aangekomen realiseerde ik me dat Ibiza een aantrekkelijke vakantieplaats is voor homofielen. Maar het was toen te laat om dat te veranderen. Door mijn verbroken verkering én de omstandigheden op Ibiza voelde ik me eenzaam. Ik kreeg contact met een jongen, met wie ik seksueel contact heb gehad. De laatste week had ik het daar moeilijk mee. Ik twijfelde aan mezelf: was ik overmoedig geweest? Was het vier jaar lang schijn geweest? Ik had nooit gedacht dat mijn homofiele gevoelens zo zouden terugkomen. Ik liep huilend over het strand.
Hoe ben je er bovenop gekomen?
Ik ervoer het als een soort trauma. Ik verwachtte het niet, wilde het niet. Toch gebeurde het. Het zat weer helemaal in me. Alsof alles weer het oude was. Een afschuwelijke ervaring.
Terug in Nederland vertelde ik het aan degenen die me begeleidden. Dat was vernederend. Maar ze bleven naast me staan. Ook, of misschien juist, toen ik zwak was.
Eenmaal thuis merkte ik dat homofiele gevoelens minder grip op me hadden dan op Ibiza. Ik voelde me minder overgeleverd aan mijn gevoelens. Dat ik terug was in mijn omgeving, mijn werk, een milieu met weinig verleiding, speelde natuurlijk ook een rol. Ik kon er weerstand aan bieden. Mijn omgeving steunde me. Ik deed toen weer als in het begin. Ik hield eraan vast: ik ben een nieuwe schepping. Geleidelijk aan kwam mijn zelfvertrouwen terug. Dat was door die gebeurtenis aardig geschokt.
Hoe was het mogelijk dat je jezelf weer overgaf aan je homofiele gevoelens?
Het overviel me. Achteraf bezien maakte de teleurstelling van mijn verbroken verkering me onverschillig. Ook tegenover God: ik bad minder. Mijn geloof stond op een laag pitje. Ik wapende me niet tegen verleiding. De keuze voor Ibiza maakte ik onnadenkend. Ik moest toegeven: de mislukking lag aan mezelf. Zo leerde ik voorzichtig te zijn: niet te snel roepen dat mij niets kon gebeuren. Alleen in afhankelijkheid van God ben ik wie ik ben.
Heeft je veranderingsproces geresulteerd in een andere visie op jezelf?
Het duurde even voordat ik mezelf kon zien als gelijkwaardig aan andere mannen. Als ik een bepaalde man zag, kon ik bewondering voelen. De aandacht van zo’n man nodig hielp me om mezelf als volwaardige man te zien. Later ging ik het verschil tussen ‘gezonde’ en ‘ongezonde’ bewondering aanvoelen. Mijn gevoel volwaardig-man-te -zijn groeide. Ik hield eraan vast: ik ben een nieuwe schepping. Ik was waardevol en mocht er zijn. Ik ging me mannelijker voelen. Vroeger schaamde ik me voor mijn vrij hoge stem. Nu sprak ik op lagere toonhoogten Deze veranderingen versterkten mijn gevoel van eigenwaarde als man. In gezelschap ging ik me zekerder gedragen.
Je leeft nu ruim tien jaar niet meer als homofiel. Denk je dat het oude homofiele leven weer bezit van je zou kunnen nemen als je je eraan zou overgeven?
Dat denk ik niet. Er is in mij een stuk identiteit gegroeid, dat niet meer af te breken is. Ik geloof dat het nooit meer helemaal terug kan komen. Er is wezenlijk iets veranderd in mij. Dat heeft niet alleen te maken met mijn geloof of zintuigen, maar met mijn hele mens-zijn. Ik heb mijn ware identiteit gevonden. Vroeger had ik de ander nodig als aanvulling op mezelf. Nu merkte ik dat mensen elkaar kunnen aanvullen. Niet vanuit een tekort, maar omdat ze iets te geven hebben. Namelijk zichzelf. Wat dat voor mij betekende kan ik moeilijk in woorden uitdrukken.
Was dat ook de tijd, dat je naar een vrouw ging verlangen?
Ik denk het wel. Toen dat verlangen groeide, twijfelde ik wel: zou ik ooit heterofiel kunnen leven? Was trouwen nodig als bewijs om mezelf en anderen te laten zien dat ik echt veranderd was? Soms was ik er bang voor. Net alleen voor mezelf, maar ook voor mijn eventuele vrouw. Toch groeide het verlangen om te trouwen.
Ik bad er voor. Ik wilde alleen trouwen als het echt goed was. En toen werd ik verliefd. Dat was een geschenk én een opgave. De relatie met mijn vrouw stimuleerde me: er werd een appèl op mijn mannelijkheid gedaan. Ik moest dingen doen, die ik vroeger verafschuwde: initiatief nemen. Maar ik kreeg er plezier in. Het vormde me.
De verliefdheidsgevoelens waren als voorheen. Maar de uitwerking was totaal anders. Ik ontdekte de waarde van een heterofiele relatie. Die kreeg voor mij een grotere waarde dan ik ooit vond in homofiele vriendschappen. Met mijn vrouw kon ik mezelf zijn. We vulden elkaar aan.
Ben je voor je gevoel nog steeds op de weg van verandering?
Ja, hoewel anders dan tien jaar geleden. Homofilie is meer dan alleen naar mannen kijken. Het heeft te maken met je persoonlijkheid. Als ik mezelf zou afvragen: kun je, durf je nu in alle omstandigheden jezelf te zijn, dan kan ik daar moeilijk volmondig ‘Ja’ op zeggen.
Ik denk dat ik mijn hele leven op weg zal zijn naar verdere ontplooiing. Indirect heeft dat met mijn homofilie te maken. Dat was ook een uiting van mijn minderwaardigheidscomplex. Die ontplooiing heeft te maken met mijn hele persoonlijkheid, alsook met mijn contact met God, mijn vrouw, mijn kinderen, collega’s en vrienden en met mijn leidinggevende positie. Alles bij elkaar genomen, ben ik onderweg om te worden zoals God mij bedoeld heeft.
- ‘Een netelig vraagstuk; homofilie, geloof en psychologie,’ dr G.J.M. van de Aardweg, ds J. Bonda e.a. Callenbach, Nijkerk 1981; Stichting Onze Weg gaf het uit rond 1981. Ingekort en verdeeld over vier artikelen .
Bing Video’s I just want to speak the Name of Jesus!
Foto Unsplash