EEN HUISGEZIN VOOR DE EENZAMEN (Hilda Sol)
Eenzaamheid is twintig procent dodelijker dan roken en dubbel zo dodelijk als drinken, betoogt de Duitse psychiater Manfred Spitzer in een nieuw boek.
“In een tijd waarin iedereen online alleen de goede versie van zichzelf toont, is het een taboe om voor je eenzaamheid uit te komen.” Eenzaamheid is één van de urgentste problemen van westerse samenlevingen, meent Spitzer.
Zo begint een interview met psychiater Spitzer in dagblad Trouw van 20 november 2018. In hetzelfde interview is te lezen dat hersenonderzoekers hebben ontdekt dat eenzaamheid zeer doet. Niet bij wijze van spreken, maar letterlijk: het pijncentrum in het brein licht op. Spitzer: “Opeens begreep ik ook waarom zoveel depressieve mensen, die vaak heel eenzaam zijn, pijnstillers innemen.” Een boeiend en confronterend artikel. Lees hier de volledige versie:
https://www.trouw.nl/samenleving/eenzaamheid-is-twee-keer-zo-dodelijk-als-alcohol~ab9c513a/
Het zal ons niet onbekend in de oren klinken dat wereldwijd miljoenen mensen lijden onder eenzaamheid. Zo ook in onze maatschappij en helaas ook binnen veel kerken. Eenzaamheid is vandaag de dag een van de grote problemen voor de volksgezondheid. Veel mensen lijden hier intens onder.
Terwijl ik hierover nadacht, moest ik denken aan Davids woorden uit Psalm 68:
Hij is de Vader der wezen en de rechter der weduwen, God in zijn heilige woning; God, die eenzamen in een huisgezin doet wonen – Psalm 68 vers 6 en 7a
God die de eenzamen juist een familie wil geven. God die niet wil dat we eenzaam zijn. Veel van onze broers en zussen die worstelen met homoseksuele gevoelens (maar ook hen die om een of andere reden alleen gaand zijn) is eenzaamheid dikwijls een pijnlijk gegeven. Voor sommigen onder hen kan de eenzaamheid tenslotte zo ondraaglijk worden, dat er uiteindelijk toch gekozen wordt voor een homoseksuele relatie. En dat raakt me diep.
Die worsteling met eenzaamheid staat toch zo in schril contrast met de woorden uit Psalm 68 – God Die eenzamen in een huisgezin doet wonen!
Mijn gedachten gaan terug naar de moeilijke periode in mijn leven toen ik zo overhoop lag met mezelf en worstelde met homoseksuele gevoelens. Het was begin jaren 90 en in die tijd kon ik met deze moeite en strijd niet terecht in mijn kerk. Schriftuurlijk gezien zag men de homoseksuele relatie als not done. Helaas ontbrak het pastoraal hart binnen de gemeente. Maar wat er wél was: zorg en aandacht voor elkaar. Vaak werd ik op zondag na de dienst of op een doordeweekse dag uitgenodigd om bij mensen iets te komen drinken of mee te eten. En gelukkig leerde ik binnen een Youth For Christ Bijbelkring enkele personen kennen met wie ik kon delen over mijn gevoelens. Zo was er bijvoorbeeld een gezin met kleine kinderen waar ik vaak over de vloer kwam, mee at en soms ook op de kinderen paste. In die tijd heb ik ervaren hoe belangrijk de ‘gemeenschap der heiligen’ is. Vandaag de dag is dit niet meer zo vanzelfsprekend. En dat is een groot gemis, zeker voor de alleen gaanden die worstelen met hun seksuele identiteit.
Niet dat er een simpele oplossing voor het probleem van eenzaamheid is. Maar het is zeker niet Gods bedoeling dat Zijn kinderen lijden onder eenzaamheid. Mede om die reden heeft God ons aan elkaar gegeven en heeft Hij ons in Zijn gezin, de Gemeente, geplaatst. Paulus vergelijkt de Gemeente met een lichaam waarvan Christus het Hoofd is en waarvan wij leden zijn. En hij zegt het zo mooi in 1 Korinthiërs 12:26-27:
En als één lid lijdt, lijden alle leden mee. Als één lid eer ontvangt, verblijden alle leden zich mee. Samen bent u namelijk het lichaam van Christus, en ieder afzonderlijk Zijn leden.
Is dat niet hoe God het heeft bedoeld? Vanuit die verbondenheid met elkaar, naar elkaar omzien en delen in vreugde, in zorgen en in pijn. Elkaars lasten dragen. Met die wederkerigheid! Ligt hier niet een uitdaging maar ook een verantwoordelijkheid voor de christelijke gemeenschap en voor iedere gelovige persoonlijk? Wat zou het mooi zijn als Gods gezin zo functioneert. Dat er ervaren wordt, dat ‘God eenzamen in een huisgezin doet wonen’. Ik hoop en bid dat binnen de Gemeente van Christus deze roeping om zo ‘huisgezin te zijn’ weer wordt opgepakt. Daarmee helpen we elkaar om Jezus Christus te volgen, om trouw te blijven aan het onderwijs van Gods Woord en om ons kruis te dragen in het spoor van de grote Kruisdrager.
Hilda.
Mijn – (Onze) weg in 2018 (Bertien van Ginhoven)
Tegen het einde van het jaar kijken we allemaal terug. Overal zie en hoor je overzichten van hoe ’t was: in ons land en in de wereld. Hoe was jouw weg in het afgelopen jaar? Wat raakte je? Wat heeft je goed of kwaad gedaan?
Als ik terugkijk met die vragen in mijn achterhoofd, dan denk ik aan mijn eerste contact met onderweg.nu, afgelopen voorjaar. In verband met een pastorale vraag zocht ik informatie en een Bijbelgetrouwe site. En van het een kwam het ander. Ik tikte in: “Ja, ik zou graag iets willen betekenen voor de doelgroep van de Stichting “Onze Weg”. En zo kwam het ervan op een zomerse middag: ik ontmoette de verschillende bestuursleden. We deelden onze reisverhalen. Bijzonder! Je kent elkaar net, en toch ben je zo vertrouwd met elkaar, omdat je bij Jezus hoort! We hadden een fijne tijd en genoten van een heerlijke maaltijd in de tuin. “Tot ziens!”, zeiden we. En ik kreeg de vraag mee: “Kom je op 5 oktober naar de “Toerustingsdag relaties en sexualiteit” in Houten, georganiseerd door een interkerkelijke werkgroep?” Dat leek me een goed idee. ‘k Heb die dag (in Driebergen in plaats van in Houten in verband met het grote aantal aanmeldingen!) ervaren als een warm bad: met geestverwanten samen Gods Woord serieus nemen en van gedachten wisselen over bovenstaand onderwerp. Ik genoot van de gedegen informatie en de open gesprekken. En ik kocht een paar boeken. Waaronder ook de biografie van Richard Oostrum: “Keerpunt”, van gaysportman tot echtgenoot en vader. Geschreven door Hans Frinsel. Afgelopen week was het tijd om daar eens in te gaan lezen. En ik bleef lezen…Richards’ getuigenis raakt me. Vooral wat hij zijn “keerpunt” noemt. Hij vertelt over onrust. En dat er ineens aan hem wordt getrokken. Als hij onderweg is naar een dagsauna. De beleving is zo reëel dat hij omkijkt. “Wat is hier aan de hand?” vraagt hij zich af. Maar op datzelfde ogenblik realiseert hij zich dat het God is die hem tegenhoudt ( Keerpunt, pagina 89). God Zelf grijpt in in zijn leven. Dat raakt me. Ik herken het namelijk. En meteen komt het in mijn gedachten. Net als Richard mocht ik zo’n keerpunt beleven. Als ik, alweer even geleden, koffie aan het zetten ben voor een grote groep vrouwen in een vrouwenhuis, dan wordt ik overvallen door een vreemde onrust. Ik kijk de groep rond en realiseer me dat ik geen hulp verwacht van de mensen om me heen. Van binnen ben ik in nood. Tegelijk blijf ik bedachtzaam. Alert op wat er gebeurt. Ik maak mijn taak af. En pak de trein. Naar iemand die ik vertrouw. En niet veel later lig ik op mijn knieën en vraag ik Jezus om mijn leven aan te raken met Zijn Geest. Dat heeft Hij gedaan. En hoe! Mijn levensweg draaide met 180 graden. Waar onrust was, in mijn denken, mijn gevoelens en mijn relaties, kwam rust. Het was het begin van een heel nieuw leven. Een nieuw avontuur: als kind van God de Vader. Geraakt worden door God, door de Bijbel, en Zijn liefde daarin proeven, dat is het beste wat mij ooit overkomen is. En het is nog steeds het beste, dat mij dagelijks overkomt. Wat ik mag beleven als ik er de tijd voor neem om Gods aanwezigheid te zoeken en alleen te zijn met Hem, namelijk: dat Hij er voor me is, en contact zoekt en spreekt. Het klopt met wat je in de Bijbel leest: over dat “wie in Christus is, een nieuwe schepping is. En dat het oude voorbij is gegaan en het nieuwe is gekomen”. Dat schrijft Paulus in 2 Kor 5: 17. Het is ook zijn ervaring. Een andere tekst die me destijds, maar ook nog steeds aanspreekt is Rom 12:2 “Word niet gelijkvormig aan deze wereld, maar word veranderd door de vernieuwing van je denken, om zo te ontdekken wat God van je wil en wat goed en volmaakt en Hem welgevallig is”. En nog zo’n tekst uit Gods Woord die een stevige basis gaf, en nog geeft, aan mijn nieuwe leven: “Opdat wij waarlijk vrij zouden zijn, heeft Christus ons vrijgekocht”. Dat schrijft Paulus in Galaten 5:1. Een vrouw die ik destijds kende uit het vrouwenhuis, reisde me na. Om te zien wat er met mij gebeurd was. Ook zij kwam tot geloof. Samen met haar man zet zij zich in voor het Leger des Heils. Hier raak ik aan een belangrijk punt. Namelijk dat als je voor Jezus op je knieën gaat, en je je voor Hem opent, er een proces van vernieuwing, verandering in je leven begint. Is dat niet de kern van Gods evangelie, dat Hij mensen verandert? Door de Geest van Jezus die in je komt wonen? Het is een proces van bevrijding van alles wat het leven met God in de weg staat. En dat proces gaat door totdat Hij komt. Of je roept, voorgoed. ‘Heiligmaking’ noemt de Bijbel dat proces: loslaten van oude dingen en aandoen van nieuwe dingen. Zo maakt God ons klaar voor Zijn komende Rijk. Ik vind het jammer dat dit aspect van het christen zijn geen aandacht kreeg op de themadag “Kerk en homosexualiteit” in Nijkerk op 16 november. Want, ja, het geeft strijd om christen te zijn anno 2018 en Jezus te volgen in alle facetten van je leven. Maar: Hij geeft zoveel meer! Als je Hem volgt, dan zorgt Hij voor de rest, en vernieuwt Hij je van binnenuit. Dat is de ervaring van velen die jou en mij voorgingen op de Weg van het geloof. Onze Weg, toch? Mogen nog velen die Weg ontdekken en gaan in het nieuwe jaar, mede door jouw en mijn getuigenis…
Ik wens je Gods zegen toe voor op het kerstfeest, en in 2019!
Bertien