Milly Fontana gaf een opmerkelijk getuigenis tijdens de conferentie “The cost of equality” (wat gelijkheid kost), van ACL (Australian Christian Lobby) in Melbourne, Australië, op 23 september 2015.
Een ingekorte vrije vertaling:
Ik ben Milly, 23 jaar, donor-kind van lesbische ouders.
Dit getuigenis wil niemand horen: over de andere kant van de regenboog, de kant waar ik niet zo gelukkig opgroeide, met een ander idee over wat een gezins-structuur zou moeten zijn.
Als kind verlangde ik naar een vader, voordat ik kon zeggen wat een vader was. Ik hield van mijn ouders, maar miste iets diep van binnen.
Op school zag ik de band die andere kinderen met hun vader hadden. Ik realiseerde me: ik mis iets bijzonders.
Er werd tegen me gelogen. Ik had geen vader. Of: ze wisten niet wie hij was. Daardoor miste ik een stuk bevestiging in een stabiele identiteit. Met gevolgen voor mijn gedrag en emoties.
Ik ben atheïstisch opgevoed, en heb geen affiniteit met enige godsdienst.
Maar ik sta achter christenen omdat zij, tot nu toe in deze discussie, de enige zijn die nadenken over de gevolgen voor kinderen, en licht proberen te werpen op verhalen als het mijne. De LHBT-lobby wil niets horen van iemand als ik, want liefde is liefde. Wij bestaan niet.
Als kind kon ik in de spiegel kijken, me afvragend: ‘van wie heb ik die groene ogen, die karaktertrekken, die talenten, die mijn ouders niet hadden.
Het antwoord was simpel: van mijn vader. Maar niet alleen van mijn vader of donor, zoals ze hem graag noemen. Ik bleek een oom, tante, oma, neven en nichten te hebben.
Toen mijn ouders besloten welke kant van mijn identiteit acceptabel was om mij te vertellen, namen ze mij iets af.
Toen ik op mijn 11e mijn vader ontmoette, zag ik voor het eerst wie ik was. Ik keek in zijn ogen en dacht: dit is het ontbrekende stukje in mijn leven.
Ik zag iemand die medeverantwoordelijk was voor mijn bestaan. Deze man bevestigde mijn bestaan. Had ik hem niet ontmoet, dan had ik hier nu niet gestaan.
Omdat mijn emotionele reactie op zijn afwezigheid in mijn leven verwoestend was. Het maakte dat ik achteruit ging in mijn ontwikkeling.
Ik wil het hebben over gelijkheid. De LHBT-lobby praat erover, maar wat is hun definitie ervan?
Voor mij is gelijkheid: dat men mij de waarheid vertelt. Dat ik word gerespecteerd voor wie ik ben. Als geheel. Niet gebaseerd op wat mijn ouders mij wilden laten weten.
Gelijkheid is: naar beide kanten van mijn genetische familie kunnen kijken en zo kunnen begrijpen wie ik was. Gelijkheid is niet dat vrijwillige studies van homo-gezinnen en kinderen van homoseksuelen die het goed doen, dat voor iedereen bepalen. Dat is niet realistisch.
Van de LHBT-lobby hoorde ik de leugen dat het kinderen niet uitmaakt wie hun familie is, en dat mannen en vrouwen inwisselbaar zijn.
Dat is een vorm van gender-discriminatie. Mannen en vrouwen spelen een aanvullende rol in de opvoeding van kinderen, en moeten daarom gelijk worden gerespecteerd.
Wonderlijk zoals de gay-lobby praat over homofobia. Gay-vrienden vertelden me dat andere gays hen homofoob noemden, omdat zij er de voorkeur aan geven kinderen te laten opgroeien met een vader en moeder.
Was ik homofoob toen ik me afvroeg waar mijn vader was? Toen ik naar mijn ouders keek en vroeg me te vertellen wie hij was? Nee.
Ik houd van mijn drie ouders. Homofobia is een aversie tegen bepaald gedrag. Die is er geweest, en was er om een reden.
Als samenleving zijn we dat punt voorbij. Maar ik ben er tegen homofobia gelijk te stellen aan racisme. Het stoort me dat ik gelijk word gesteld aan een racist als ik me uitspreek op dit punt.
Waarom probeert de regering een agenda door te drukken die niet gebaseerd is op eerlijkheid? Want het is een feit dat in elke relatie van mensen van het zelfde geslacht, een derde persoon nodig is om een kind op de wereld te zetten.
Waarom zou je dat willen ontkennen. Wetenschap wordt hier vervangen door het verlangen van volwassenen.
Mijn moeder vroeg: Milly, wat als mijn partner en ik hadden kunnen trouwen, en een stabiele gezinssituatie hadden gehad als iedereen?
Ik antwoordde: hoe zou een psycholoog mij hebben behandeld voor het onderliggende thema van het ontbreken van een vader. Als daarbij werd erkend dat het ontbreken van een vader een vorm van discriminatie is? Het bleef stil.
Niemand denkt hierover na voor we voortsnellen richting het huwelijk. Obama zei: “Het is tijd voor iedereen om zich te ontplooien”.
Maar voor evolutie en ontwikkeling is meer tijd nodig dan een tiental jaren. En daarin werd iedereen meegenomen. Evolutie werd niet geleid door een politieke agenda. Dat zou het monddood maken van de andere helft van de LHBT- mensen zijn.
We hebben te maken met een extremistische minderheid die er op uit is het hele begrip ‘gender’ uit te roeien. Het gaat niet om gender-gelijkheid.
Tot we als samenleving de discussie hierover voeren inclusief kinderen als ik, die opgroeiden zonder vader of moeder. Ieder die er niet gelukkig mee is dat ouders beslissen over wat verteld wordt of niet.
Ik laat me het zwijgen niet opleggen door mensen die zeggen hoe ik me moet voelen, dat ik slecht ben omdat ik een vader wil. Of niet genoeg van mijn moeders hield omdat ik een vader wilde.
Iedereen verdient een stem. En ik laat niet toe dat christenen of andere gelovigen schande wordt aangedaan omdat ze opstaan voor kinderen!
Foto’s: screenshots van YouTube