In de afgelopen periode heb ik verschillende gesprekken gevoerd met mensen die op een of andere manier verbonden waren met de LHBTQ-community. Het viel mij op dat mensen mijn keuze, om niet meer met vrouwen in een relatie te stappen, als lastig ervoeren. Met verwondering heb ik aangehoord hoe verschillende mensen, met de beste bedoelingen, zich plaatsvervangend druk maakten over een keuze waar ik zelf achtersta.
Binnen deze gesprekken waren er twee argumenten die meerdere keren werden aangehaald en waarschijnlijk voor velen van jullie herkenbaar zijn. Een van de argumenten was gelinkt aan de liefde van God. Het lijkt voor veel mensen onvoorstelbaar dat een God van liefde sommige vormen en maten van de liefde afwijst. Mensen vragen mij regelmatig hoe ik een liefdevolle God in deze context kan zien. Mijn antwoord komt in de kern altijd terug op het volgende: Persoonlijk geloof ik dat God liefde is, maar dat dit niet automatisch betekent dat liefde God is.
Op het gebied van identiteitsvorming wordt er in de huidige maatschappij vooral meegegeven dat ‘Je bent wat je doet’ en dat ‘Je bent wat je voelt’. Het andere argument, wat vaker terugkwam in de gesprekken, raakt vooral dit laatste stukje. Op verschillende manieren is tegen mij uitgesproken dat ik mijzelf niet volledig accepteer wanneer ik mijzelf niet identificeer met mijn gevoelens. Het verschil tussen het erkennen van gevoelens en je identificeren met je gevoelens wordt in deze argumentatie voor het gemak overgeslagen. Het hebben van gevoelens voor zowel mannen als vrouwen is, tot vandaag de dag, een realiteit in mijn leven waar ik voor uit kom. Daarentegen heb ik wel de keuze gemaakt dat deze gevoelens mij niet meer definiëren als persoon.
Toch blijf ik het opvallend vinden dat vanuit zowel christelijke als niet-christelijke kringen mij regelmatig wordt gevraagd wat ik dan ben. Waarbij de vraag met name gericht is op het stukje geaardheid. Door de jaren heen heb ik geleerd dat mijn seksuele oriëntatie, gevoelens en keuzes niet bepalen wie ik ben. Inmiddels beantwoord ik deze vraag, soms tot groot ongenoegen van mijn gesprekspartner, met de volgende waarheid: Ik ben een kind van God. Met dat statement plaats ik mij buiten de, door de maatschappij gecreëerde, hokjes en blijf ik tegelijkertijd binnen de lijntjes.
Channa