Het gebeurde halverwege augustus 2023. In eerste instantie had ik niet eens door dat het gebeurde. Achteraf noem ik het Bevrijdingsdag. Deze gebeurtenis volgt op een donkere periode van minimaal 20 jaar. Nu ik dit verhaal op papier zet ben ik ruim een jaar verder.
Vandaag de laatste keer, morgen doe ik het beter. Vandaag de laatste keer, morgen doe ik ’het’ niet meer.
Wat heb ik mezelf dat vaak wijs gemaakt. Wat heb ik mezelf voorgelogen en voor laten liegen. Leugens en loze beloften. Voorgelogen zei je? Ja. Voor laten liegen, jazeker. Luister maar. Vandaag de laatste keer, morgen doe ‘IK’… Natuurlijk: IK ga het fixen, IK ga het overwinnen, IK ga mijn leven beteren. IK, Ik, Ik…
Leugens, allemaal leugens en loze beloften. En als dat nou de enige leugens waren in mijn leven. “Kun je dan niks… Word je dan nooit volwassen . . . Dat mag je niet doen, want je vader zit in de kerkenraad, wat zullen de mensen wel niet zeggen.“
Later toen ik zelf in de kerkenraad zat en de worsteling met mijn geaardheid bekend maakte was het dwingende advies aan alle broeders: “Spreek hier met niemand over, ook niet met uw vrouw.” Met daarachter de gedachte, wat zullen de mensen wel niet zeggen, een homo in de kerkenraad, wel eentje die celibatair wil leven, maar toch.
En toen ik na de termijn van 4 verstikkend eenzame jaren de kerkenraad verlaten had, sloot ik me aan bij een evangelisatie club. Ook hier het steeds terugkerende adagium: “Zwijg er naar buiten toe maar over, want dit is niet goed voor onze reputatie.”
En dat terwijl mijn bekeringsgeschiedenis – ruim 30 jaar geleden door gesprekken met Johan van der Sluis – onlosmakelijk verbonden is met mijn strijd om mijn aard.
Leugens en nog eens leugens. Allemaal afkomstig van de vader van de leugen. En zijn doel was en is niet anders dan mij of jullie te isoleren van anderen. Om mij en jou in eenzaamheid te laten verpieteren. Om in die eenzaamheid zondige begeerten en verlangens aan te wakkeren.
In die eenzame periode ben ik op pad gegaan, doolde ik eenzaam rond op vele duistere plaatsen, opgejaagd door lust, verlangend naar acceptatie. Op zoek naar de ultieme knuffel, een vader om bij op schoot te kruipen. Maar ik vond afwijzing, afschuw van mezelf en opnieuw eenzaamheid. En dan eenmaal thuis het eindeloos refrein: vandaag de laatste keer, morgen doe ik ’het’ niet meer.
En de ban duurde voort: “Zwijg er maar over want dit is niet goed voor je reputatie.” Een trieste tredmolen: eenzaam – internet – parkeerplaatsen– schaamte – zwijgen, en sinds corona: eenzaam – internet – schaamte – zwijgen.
Steeds verder zakte ik weg in somberheid. Een baan die niet lekker loopt, een huis in een buurtje waar ik steeds ongelukkiger werd en waar ik me steeds meer terugtrok binnenshuis. Al jaren kansloos op zoek naar een andere baan en al jaren op zoek en aan het sparen voor een ander huis. Alles liep vast.
In mijn gemeente – waarin de reden van mijn ongehuwd zijn een publiek geheim is – kwam ik ook steeds meer alleen te staan. Gaandeweg leefde er in mijn gemeente steeds meer de vraag hoe nu om te gaan met lbhtqi+-personen. Ik wist dat de visie daarop onderhuids aan het veranderen was, maar officieel veranderde er niks. En toen werd me 2 jaar geleden gevraagd mee te denken in een gespreksgroep hierover.
In die groep met 6 personen werden meningen geïnventariseerd, maar de Bijbel bleef gesloten. Ik had als enige het klassieke Bijbelse standpunt, gewoon omdat de Bijbel en God de ruimte niet laten voor een andere relatie dan tussen één man en één vrouw. Opnieuw de eenzaamheid, en nog steeds draaide ik mijn rondjes in de slaafse tredmolen : eenzaam – internet – schaamte – zwijgen… Vandaag de laatste keer, morgen doe ik ’het’ niet meer. . .
Vorig jaar mei werd er aangekondigd dat er een gemeenteavond om over dit onderwerp gehouden zou worden in november om hierover met de gemeente in gesprek te gaan. Een maand later kwam de vraag naar de groep of iemand iets over zijn of haar leven wilde vertellen tijdens de opening van de avond.
Tegenstrijdige gedachten vochten om ruimte: mijn leven is niet het visitekaartje voor het leven zoals God het bedoeld heeft. Eenzaam – internet – schaamte – zwijgen, maar daarnaast heb ik wel een stellige mening over hoe het zou moeten.
Moet ik op dat podium gaan staan? Lukt het me nog om goed van God te spreken? Ziet God me nog wel tobben? Vergeeft God me nog wel? Maar vandaag de laatste keer, ja ja, morgen doe IK…. En aan de andere kant, als ik zwijg, wie zal dan nog getuigen dat God een relatie tussen twee gelijken niet bedoeld heeft?
De vraag of ik die avond wel of niet zou spreken zette ik in de support-groep-app. Eén van de antwoorden? “Is niet moeilijk, God vraagt om van Hem te getuigen.” Tsja, daar zat ik dan. En als er dan niks te getuigen is? Dat was wel een dingetje.
Na veel gepuzzel heb ik God gezegd dat ik zou gaan getuigen. Maar dat ik geen idee had wat ik dan zeggen moest. Na vele vele jaren van zwijgend mijn weg gaan, lag deze beslissing wel heel ver buiten mijn comfort-zone. Wat zullen al die mensen niet van me denken. . .
Het was inmiddels augustus 2023. Toen bleef het stil. Ik had het besluit genomen te gaan spreken, maar nam daarover nog geen contact op met de voorganger. Het duurde tenslotte nog een paar maanden voor die avond zou plaatsvinden, toch? Op de een of andere manier had ik er vrede mee dat ik in de kop ja gezegd had. Dat was goed, contact met de voorganger kon wel even wachten.
Toen kwam er een mooi en betaalbaar huis langs in een andere plaats waar ik al een tijdje rondkeek. Na een intensieve week bleek ik het huis te kunnen kopen. Toen viel het me op dat ik er nog steeds vrede mee had om mijn verhaal te delen op de gemeenteavond. En met een schok realiseerde ik me ook dat de cirkel “eenzaam – internet – schaamte – zwijgen” doorbroken was. Internet was eruit en de schaamte ten gevolge daarvan ook. Verrassender nog, zelfs mijn lijf vroeg niet om aandacht.
De leugen, “vandaag de laatste keer, ja ja, morgen doe IK….” was verbroken. Ik deed niks, helemaal niks. Het was weg. . . gewoon weg . Nou ja, gewoon. Een wonder, God nam het weg. Toen dit tot me doordrong heb ik gelijk een bericht naar de voorganger gestuurd met de mededeling dat ik wel wat wilde delen op de gemeenteavond. En mijn lijf bleef rustig en internet bleef zwijgen.
In mijn agenda staat inmiddels ergens halverwege augustus een markering BEVRIJDINGSDAG.
Ik kan er nog steeds niet bij dat ik al ruim een jaar geen porno meer gekeken heb en er niet naar gezocht heb. Ook het lijf houd zich over het algemeen rustig. Inmiddels ben ik verhuisd en ben ik aan het inburgeren op mijn nieuwe stek. Ik snap het allemaal nog steeds niet. Weg met de leugens, niet IK doe.. maar HIJ geeft. God de eer!
Ja, God hoort gebeden maar antwoordt niet altijd onmiddellijk. Wel plotseling. Toen ik het moedeloze hoofd neergelegd had. Toen alles steeds meer op een hoop begon te lopen, was God daar met Zijn bijzondere zegen. Nee, niet onmiddellijk toen ik het vroeg, maar wel heel erg plotseling, toen ik de hoop had laten varen, was God daar.
Ter afsluiting een stukje uit de brief aan Titus, hoofdstuk 3. Deze brief is van: “Paulus, een dienstknecht van God” (1:1) geschreven aan: Titus , “mijn oprechte zoon overeenkomstig het gemeenschappelijk geloof.”(1:3)
Titus 3:3-8 “Want ook wij waren voorheen onverstandig, ongehoorzaam, dwalend, verslaafd aan allerlei begeerten en hartstochten, levend in slechtheid en afgunst, hatelijk en elkaar hatend.
Maar toen de goedertierenheid van God, onze Zaligmaker, en Zijn liefde tot de mensen verschenen is, maakte Hij ons zalig, niet op grond van de werken van rechtvaardigheid die wij gedaan hadden, maar vanwege Zijn barmhartigheid, door het bad van de wedergeboorte en de vernieuwing door de Heilige Geest. Die heeft Hij in rijke mate over ons uitgegoten door Jezus Christus, onze Zaligmaker, opdat wij, gerechtvaardigd door Zijn genade, erfgenamen zouden worden, overeenkomstig de hoop van het eeuwige leven.
Dit is een betrouwbaar woord en ik wil dat u deze dingen sterk benadrukt, opdat zij die in God geloven, ervoor zorgen dat zij anderen voorgaan in het doen van goede werken.”
Adriaan
Oktober 2024
Foto Unsplash