door Paul Wolters
Onlangs reisde ik af naar Groningen om afscheid te nemen van mijn geliefde tante. Ze ging niet emigreren maar ze was stervende. Wellicht zie je paralellen. Hoe dan ook, het viel mij zwaar want tante speelde een cruciale rol in mijn leven. Mijn moeder verliet ons gezin toen ik zes was en liet mijn vader en drie zonen achter. Een drama. Mijn tante hielp waar ze kon. Ik ging bij haar logeren, we mochten mee op vakantie en via een ingezonden brief in de Libelle ontving mijn vader zakken vol brieven van vrijgezelle dames die het ook erg vonden en wel kennis wilden maken met mijn vader.
Jaren later trouwde mijn vader opnieuw. Maar tante bleef in beeld. Wat een lieve vrouw, wat kneep ze hard in je arm als ze je weer eens zag. En 40 jaar lang woonde ze in die flat daar in Groningen. Tot vorige week. Toen werd ze met klachten opgenomen in het ziekenhuis om er niet lang daarna te sterven zonder nog terug geweest te zijn in haar flat. Gelukkig was ik nog op tijd in het ziekenhuis om afscheid te nemen. De aanblik van mijn lieve tante was niet best; mager, zwak en omgeven met die noodzakelijke maar weinig romantische apparatuur, slangen en meer.
De morfine had haar duf gemaakt maar ze bleek alles te horen en reageerde als ze kon. Na anderhalf uur moest het er van komen: het afscheid van de liefste vrouw uit mijn leven; zij die in mijn donkere perioden meer dan een moeder werd. Ik vroeg of ik voor haar mocht bidden en ze knikte. Ik boog mij over haar heen en zachtjes maar duidelijk vroeg ik een zegen over haar geest, ziel en zieke lichaam. De vrede die ze uitstraalde was zo bijzonder. Alsof ze klaar lag om Opgehaald te worden. Geen angst, geen onrust maar vrede en liefde, zoals ik haar kende.
Na het amen brak ik in tranen uit en vertelde haar dat ik van haar hield, veel. Tot mijn verbazing tilde zijn haar arm op en troostte mij door om mijn hoofd te aaien. Ik was in shock. Ik troostte haar en tegelijkertijd troostte zij mij. Opnieuw. Even was ik weer zes. Zij was nog eenmaal tante. Een kostbaar moment. De cirkel leek rond. Zij ging naar Huis, ik blijf nog en heb lief, omdat ik weet wat dat kan betekenen. Shalom.
Een heel bijzondere getuigenis Paul!