Als ik de woorden ‘diep’ en ‘gekwetst’ gebruik, dan doe ik dat vanuit mijn persoonlijke ervaring. Ik kan daarbij natuurlijk niet spreken over iedereen die Onderweg de wereld uit wil hebben. De motivatie daarachter zal verschillen. In dit artikel zal ik wat van mijn ervaringen delen.
Na afloop van een rouwdienst tref ik de man van een neef van de overledene vóór het kerkgebouw. ‘Waarom kwam je niet binnen?’ vraag ik. Hij: ‘Dat spreekt voor zich!’ Ik begrijp wat hij bedoelt. De overledene kon het namelijk maar niet laten haar neef erop te wijzen dat een homoseksuele relatie in het licht van de Bijbel niet kan. Dat ergerde en kwetste hem diep. Niet in de laatste plaats omdat het neef niet loslaat wat overledene steeds weer zei over God en de Bijbel en homoseksualiteit. ‘Wil je erover praten?’ ‘Nee, doe maar niet!’
Nog een ervaring. Een bestuurslid van Onderweg zag, toen hij nog volop in de scene leefde en meeliep in een gay-parade in New York, protestborden langs de route met teksten als ‘GOD HATES FAGS’ en ‘BURN IN HELL!’
De woorden ‘diep gekwetst’ gebruik ik, omdat ik een meer dan gemiddelde heftigheid proef, zelfs woede en haatgevoelens per moment, bij mensen die Onderweg en geestverwante organisaties willen verbieden. Die heftigheid herken ik trouwens ook bij mijzelf, vanuit de tijd dat ik in de vrouwenbeweging meedeed. Als er destijds – in mijn beleving – betweterige en oordelende christenen voor de deur stonden, met een Bijbel in de hand, dan handelde ik dat als barvrouw kort en snel af. Zo van: ‘Nee, dank u. Dáár – op de Bijbel wijzend – hebben we geen behoefte aan!’
Die heftige manier van reageren ken ik inmiddels ook van de andere kant. Zo weigerde een collega me een hand te geven toen hij mijn getuigenis hoorde. En op een ander moment voegde een kerklid me venijnig toe dat ik handelde in strijd met de grondwet, en discrimineerde. Daarbij proefde ik pijn en irritatie, die als woede en haat naar buiten kwam.
Een vrouw vertelt: ‘Ik wil in seksuele onthouding leven en daar heb ik het moeilijk mee. Ik voel me genegeerd en in de steek gelaten! Ik krijg te horen dat ik dom ben en mezelf tekort doe door in onthouding te leven.’
Diepe pijn en kwetsures komen blijkbaar voor aan beide zijden. Zoals bij alle dingen die gebeuren tussen mensen, kan je je afvragen waar die heftigheid vandaan komt. Mijn ervaring is, dat als je daarop inzoemt en doorvraagt, je meestal uitkomt bij dingen als pijnlijke ervaringen, of een heftig karakter. Je zou zeggen dat mensen dat wel met elkaar op zouden kunnen lossen. Maar de werkelijkheid is weerbarstiger. Wat maakt de kwetsing zo diep?
Je zou denken dat de homo-emancipatie inmiddels aardig is afgerond. Sinds 1 april 2001 is het burgerlijk huwelijk opengesteld voor twee mensen van hetzelfde geslacht. Ook kunnen zij kinderen adopteren in ons land. En ons strafrecht biedt de mogelijkheid om ieder die zich misdraagt in een hupverleningsrelatie of anderszins voor de rechter te dagen.
Daarbij komt de volgende vergelijking in mijn gedachten. Tijdens mijn opname in een psychiatrische kliniek werd ik misbruikt door een manlijke verpleegkundige. Zou het een oplossing voor dergelijk misbruik zijn een wet uit te vaardigen die psychiatrische verpleegkunde verbiedt? Dan zou elke beroepsgroep een verbod kunnen verwachten. De Bijbel vertelt wat deze dingen betreft een eerlijk verhaal over het failliet van de mensheid om in liefde en respect met elkaar te leven en met elkaar om te gaan. Jezus roept ons namens God op om Hem daarin na te leren volgen. Daarin hebben we een keuze. En ja, het feit dat de maatschappij en de kerk zich in het verleden onbarmhartig hebben gedragen tegenover mensen met een homoseksuele oriëntatie mag een extra reden zijn ons nu bijzonder in te spannen.
Maar, waarom zijn mensen er zo fel op dat Onderweg en geestverwante organisaties verboden zouden moeten worden? Dit is toch niet de enige zaak in de kerk en de samenleving waarbij twee visies lijnrecht tegenover elkaar staan en partijen oprecht zijn in hun overtuiging! In een democratie moet dat kunnen, toch?
Persoonlijk ervaar ik het zo dat het traditionele Bijbelse geluid met betrekking tot het onderwerp homoseksualiteit, dat al twintig eeuwen bestaat of zelfs langer als je Israël meerekent, steeds meer in de verdediging wordt gedrongen. De resultaten van recent exegetisch onderzoek overtuigen mij niet. Integendeel. Een deel van de moderne exegese vind ik nogal speculatief en vergezocht. En wat ik ook als schokkend ervaar, dat is de manier waarop Bijbelse waarschuwingen worden genegeerd!
We zien geen Bijbelse basis om te zeggen dat homoseksuele relaties verantwoord zijn. Christenen met homoseksuele gevoelens mogen rekenen op Gods hulp bij het vermijden, of stoppen met, homoseksueel gedrag, juist omdat God dat gedrag afkeurt. Ze mogen ook hopen op verandering van hun gerichtheid. Er is een groot aantal voorbeelden van mensen die verandering hebben ervaren. Hoewel dat niet geldt voor allen! Daarover schreef ik in eerdere antwoorden al het een en ander. Maar juist omdat God de schepping wil verlossen en de schade van de zondeval wil herstellen, mogen christenen met homoseksuele gevoelens daarbij rekenen op Zijn hulp.
Voor wie Onderweg en geestverwante organisaties weg willen hebben, zijn de woorden ‘normaal’ en ‘natuurlijk’ voor een homoseksuele relatie, blijkbaar te mager. Terwijl veel mensen met homoseksuele gevoelens aangeven daar tevreden mee te zijn. Ze willen horen dat een homoseksuele relatie ‘goed’ is, of liever nog ‘goedgekeurd door God.’ Nu kun je discussiëren over het al of niet bestaan van God. Generaal Montgomery zei daarover: ‘Op het slagveld heb ik nooit een ongelovige gezien.’ We raken hier aan existentiële overtuigingen en belevingen, botsende leefwerelden. Dat maakt de emoties heftiger. De Bijbel gebruikt in dit verband het woord ‘onzichtbare of geestelijke strijd,’ die het volgen van Jezus met zich meebrengt. Namelijk de confrontatie tussen de waarheid van God in Zijn Woord en de waarheden en woorden van mensen.
Het is niet eenvoudig om daarover te spreken in onze post-moderne en post-christelijke samenleving. Alles moet snel gaan. En daar leent dit onderwerp zich nu juist niet voor. Er valt bijvoorbeeld gemakkelijk een pijnlijke stilte als het thema goed en kwaad ter sprake komt. Als je dan zegt dat er een geestelijke strijd gaande is, lijk je daarmee te zeggen: ‘Ik sta aan Gods kant, jij niet.’ De confrontatie is vaak kwetsend. Dat maakt de barrière om open te spreken bijzonder hoog!
Bescheidenheid is geboden. Vanuit de liefde in verbondenheid met Jezus, die oproept tot liefde, respect en geduld. Wij overzien de strijd niet. Kunnen te snel spreken. Daarbij geldt dat wij als Onderweg niet zijn geroepen om te overtuigen, maar om Gods evangelie bekend te maken, van eeuwig, nieuw leven in en door Jezus, voor ieder die gelooft. En vanuit dat geloof anderen te bemoedigen.
Bertien
Dit is de zesde vraag uit een serie van acht die een journaliste voor een studentenblad in het noorden van het land me voorlegt naar aanleiding van het onlangs uitgebrachte advies van de Raad van State om de zogenaamde conversietherapie niet te verbieden. Zij werkt aan een tekst hierover en wil met het oog daarop het gesprek aangaan met mensen die voor en tegen dat advies zijn. Zo sprak zij met mensen die organisaties als Onderweg.nu het liefst zien verdwijnen. Zij wil ons de gelegenheid geven ons uit te spreken. Met het oog daarop mailt zij acht vragen, die ik één voor één beantwoord in de vorm van een artikel. De eerste vijf artikelen vind je onder de volgende links:
1 https://www.onderweg.nu/hoe-reageert-u-op-groepen-die-organisaties-zoals-de-uwe-willen-verbieden/
2 https://www.onderweg.nu/hoe-en-wanneer-bent-u-bij-onderweg-betrokken-geraakt/